ΤΡΕΙΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ

Σε διάστημα μιας εβδομάδας κοιμήθηκαν τον ύπνο του δικαίου τρεις αγιορείτες γέροντες, οι πατέρες Μωυσής της κουτλουμουσιανής σκήτης του Αγίου Παντελεήμονος, Νικόδημος της Καψάλας των Καρυών και Γεώργιος, προηγούμενος της μονής του οσίου Γρηγορίου. Κοιμήθηκαν προσδοκούντες ανάσταση νεκρών, καθώς αυτή είναι η μέγιστη ελπίδα που προσφέρει η Εκκλησία στα μέλη της. Γι’ αυτό και κοιμητήριο εκαλείτο κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους ο χώρος ενταφιασμού των νεκρών. Και παρέλαβαν τη λέξη αυτή από τη γλώσσα μας πολλοί λαοί της Ευρώπης και τη διατηρούν μέχρι σήμερα (cimitero, cimetiere, cementerio, cemetery). Εμείς όμως έχουμε οπισθοδρομήσει και χρησιμοποιούμε κυρίως τον όρο νεκροταφείο σαν να μας είναι βαρειά η ελπίδα και να αισθανόμαστε ανάλαφροι αποβάλλοντάς την.
Είχα την ευλογία από τον Θεό να γνωρίσω προσωπικά και τους τρείς γέροντες και να διδαχθώ από αυτούς. Συνηθίζουμε στον κόσμο να θεωρούμε τα πράγματα επιφανειακά έχοντας ως βάση εξωτερικά στοιχεία. Έτσι τους μοναχούς κρίνουμε από την επιλογή τους να εγκαταλείψουν τον κόσμο και να αποτραβηχθούν σε κάποιο ήσυχο μέρος φέροντας εφ’ όρου ζωής το μαύρο ράσο. Βαρειά η καλογερική, συνηθίζουμε να λέμε. Και όταν μας προκαλεί η στάση τους περνούμε στην επίθεση εκτοξεύοντας εναντίον των μοναχών δεινές κατηγορίες: Ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες του βίου, ριψάσπιδες τρεπόμενοι σε φυγή, αντικοινωνικοί στο έπακρο, απόκοσμοι, εχθροί της χαράς, τιμωροί του σώματος!
Κατ’ αρχήν οφείλω μία επισήμανση. Ο καθένας μας επιλέγει στο βίο πορεία που του ταιριάζει και του φαίνεται ευκολότερη. Αν λοιπόν πούμε σε μοναχό ως φιλοφρόνηση «βαρειά η καλογερική», θα μας αποκριθεί: «Κι όλα του γάμου δύσκολα»! Όμως δεν είναι αυτές καθ’ αυτές οι δυσκολίες που ωθούν τον άνθρωπο προς τον μοναχισμό, αλλά η κλίση και η κλήση. Ακατανόητα φαίνονται αυτά σε πολλούς, ώσπου να υποστούν, και αρκετοί υφίστανται κατά τη διάρκεια του βίου τους, την καλή αλλοίωση. Ούτε ανίκανοι ούτε αντικοινωνικοί είναι οι μοναχοί, αλλά εραστές του Θεού.
Ο γέρων Μωυσής, λόγιος μοναχός, συνέγραψε πλήθος κειμένων. Σημαντικό πόνημα του φέρει τον τίτλο «Η κοινωνία της ερήμου και η έρημος των πόλεων». Σ’ αυτό καταδείχνει κατά τρόπο αναμφισβήτητο ότι αντικοινωνικοί δεν είναι οι μοναχοί, αλλά εμείς που έχουμε μετατρέψει την κοινωνία σε έρημο, αφού αδυνατούμε να επικοινωνήσουμε με τον άλλο και εντείνουμε την εγωπαθή εσωστρέφειά μας οδηγούμενοι από το υπαρξιακό κενό, στο οποίο έχουμε βυθιστεί, στο διαρκές ανικανοποίητο, στην έλλειψη νοήματος βίου, στη μελαγχολία και στην απελπισία. Όταν βλέπουμε τον άλλο ως κόλαση (Σάρτρ), για ποια κοινωνικότητα μπορούμε να μιλήσουμε; Σε αντίθεση με τους ανθρώπους του κόσμου οι μοναχοί βρίσκονται σε διαρκή επικοινωνία με όλους τους ανθρώπους προσευχόμενοι καθημερινά υπέρ της «εν τω κόσμω ζωής και σωτηρίας» καθώς και υπέρ «των εμπεριστάτων αδελφών»! Κατά τον γέροντα Μωυσή η προσευχή συνιστά τη μεγαλύτερη προσφορά του μοναχού προς τους συνανθρώπους του. Ο ίδιος κατ’ επανάληψη αποδεχόμενος προσκλήσεις εξήλθε από την ησυχία στον κόσμο, έδωσε διαλέξεις, ριαδιοφωνικές και τηλεοπτικές συνεντεύξεις. Παραθέτουμε απόσπασμα από πρόσφατη συνέντευξή του: «Ο νεοελληνικός βίος νοθεύτηκε από το πνεύμα του ευδαιμονισμού, της καλοπέρασης, της επανάπαυσης, του άμοχθου και άκοπου, του γρήγορου και εύκολου κέρδους και αυτό τορπίλισε τις βάσεις της ηθικής». Ο γέρων Μωυσής δοκιμάστηκε από ασθένεια και υπέμεινε αυτήν καρτερικά επί μήνες.
Ο γέρων Νικόδημος υπήρξε πολύ κοινωνικός. Η δοκιμασία των φτωχών ανθρώπων του κόσμου και ιδίως των πολυτέκνων οικογενειών, δεν τον άφηνε στιγμή να ησυχάσει. Συνέλαβε και υλοποίησε το μεγάλο έργο ίδρυσης και πνευματικής καθοδήγησης της «Πανελλήνιας ένωσης φίλων των πολυτέκνων». Για τον σκοπό αυτό εξερχόταν και αυτός στον κόσμο και κατέβαινε στην πολύβουη Αθήνα. Έγραφε και καυτηρίαζε την αναλγησία της Πολιτείας έναντι των πολυτέκνων οικογενειών και επισήμαινε τις τραγικές συνέπειες, που θα έχει για την πατρίδα μας η αδιαφορία για τη δημογραφική κρίση που την μαστίζει. Την ανησυχία του αποτύπωνε στο φυλλάδιο «Οι φίλοι των πολυτέκνων», το οποίο εκδίδεται ανά τρίμηνο και διατίθεται δωρεάν στους ενοριακούς ναούς με την ευλογία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας. Στους αναγνώστες του φυλλαδίου η «Ένωση» στηρίζεται για την οικονομική της ενίσχυση σε χρήμα και σε είδη. Πολλά συγκλονιστικά παραδείγματα ηρωικών υπερπολυτέκνων οικογενειών έχουν δημοσιευθεί, αλλά και μελέτες επί των εκτρώσεων και των συνεπειών τους. Αξίζει να τονιστεί ότι η «Ένωση», πιστή στον ευαγγελικό λόγο στηρίζει πολύτεκνες οικογένειες ανεξαρτήτως θρησκεύματος! Ο θάνατος του γέροντα Νικοδήμου επήλθε από ατύχημα, καθώς εργαζόταν στην καλύβη του παρά τα ογδονταπέντε του έτη.
Ο γέρων Γεώργιος μετά από σπουδές στη θεολογική σχολή Αθηνών εισήλθε στην ακαδημαϊκή κοινότητα ως βοηθός καθηγητού. Σύντομα όμως εκάρη μοναχός στην Πεντέλη και λίγο αργότερα εγκαταστάθηκε σε μονή της Εύβοιας. Από εκεί με τη συνοδεία του ήλθε στο Άγιον Όρος. Ήταν η εποχή, κατά την οποία είχαν απομείνει εκεί κάποια γεροντάκια, μετά την κοίμηση των οποίων κάποιοι προέβλεπαν ότι η μοναστική Πολιτεία θα νεκρωνόταν. Όμως αυτή από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 άρχισε να ανθίζει και συνεχίζει να ανθίζει ως σήμερα. Η Ιερή κοινότητα παραχώρησε στον γέροντα Γεώργιο τη μονή του οσίου Γρηγορίου. Ο πατήρ Γεώργιος, όπως και άλλοι γέροντες, συνέβαλαν στην αναγέννηση του μοναχισμού στο «περιβόλι της Παναγίας». Πολυγραφότατος ο ίδιος εστίασε την προσοχή του σε θέματα ορθόδοξης θεολογίας στους καιρούς που ο οικουμενισμός φαίνεται να ελκύει κάποιους ορθοδόξους, οι οποίοι στο όνομα του Θεού της αγάπης λησμονούν ότι ο Θεός είναι πρωτίστως και Αλήθεια. Τα κείμενά του πολύ προσεκτικά, διατυπωμένα με βάση το πνεύμα των πατέρων της Εκκλησίας ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας χωρίς τον παραμικρό φανατισμό ή πάθος. Παραθέτω απόσπασμα από το βιβλίο του «Η θέωσις ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου»: «Σήμερα οι νέοι άνθρωποι ζητούν εμπειρίες…ζητούν κάτι πέρα από τα λογικά σχήματα μιας υλιστικής φιλοσοφίας και αθέου παιδείας που τους προσφέρουμε. Ζητούν εμπειρίες αληθινής ζωής. Κι επειδή δεν γνωρίζουν πολλοί απ’ αυτούς ότι η Εκκλησία έχει τη δυνατότητα να τους αναπαύση, έχει την εμπειρία που διψούν, μάταια αναζητούν και καταφεύγουν σε διάφορα φθηνά υποκατάστατα, προκειμένου να εύρουν κάτι το υπέρλογο. Και άλλοι οδηγούνται σε ανατολικούς μυστικισμούς, άλλοι στον αποκρυφισμό ή στον γνωστικισμό, τελευταία δε και σε απροκάλυπτο σατανισμό». Δεν θα λησμονήσω τη βάπτιση στη μονή του οσίου Γρηγορίου Γερμανού επιστήμονα, ο οποίος μελετώντας τον ινδουϊσμό άκουσε για την Ορθοδοξία στο Μαντράς των Ινδιών! Μεγάλη ήταν η χαρά μου όταν τον ξανασυνάντησα εφέτος στον ίδιο τόπο, εκεί που παρέχεται η φιλοξενία κατά τρόπο, ώστε πολλές φορές να υπερβαίνουμε οι προσκυνητές ή περιηγητές κατά πολύ τους μοναχούς της μονής που μας φιλοξενεί. Και όμως παρά την κούρασή τους και τη διαταραχή του καθημερινού τους βίου εκ της παρουσίας μας, είναι πάντοτε χαρούμενοι ως μέτοχοι της χαράς του Χριστού. Εμείς έχουμε μπερδέψει κατά τρόπο οδυνηρό τη χαρά με την ευχαρίστηση. Γι’ αυτό καλό είναι να προγραμματίσουμε, έστω και από περιέργεια, κάποιο ταξίδι στο Άγιον Όρος. Θα αντιληφθούμε τί σημαίνει κοινωνία προσώπων, πού βρίσκεται η χαρά, ποιο είναι το νόημα της ζωής. Και δεν είναι αναγκαίο να μείνουμε για πάντα εκεί. Απλώς εκεί πέφτουν τα λέπια που θέτει ο κόσμος στα πνευματικά μας μάτια.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Ἡ Ἁγία Χριστίνα ἡ Μεγαλομάρτυς

Ἡ Ἁγία μεγαλομάρτυς Χριστίνα, καταγόταν ἀπὸ τὴν Τύρο τῆς Συρίας. Ἦταν κόρη στρατηγοῦ. Ὁ πατέρας της, τῆς ἔχτισε ἕναν πύργο καὶ τὴν ἔβαλε μέσα σ’ αὐτόν.
Μάλιστα κατασκεύασε ἀγάλματα τῶν εἰδώλων καὶ τὴν διέταξε νὰ θυσιάσει σ' αὐτά. Ἐκείνη ὅμως τὰ ἔκανε ὅλα κομμάτια. Γιὰ αὐτές της τὶς πράξεις, ἡ Ἁγία ὑποβλήθηκε σὲ βασανιστήρια ἀπὸ τὸν ἴδιο της τὸν πατέρα καὶ μετὰ φυλακίστηκε. Στὴν φυλακὴ τὴν ἄφησαν νηστικὴ γιὰ νὰ πεθάνει ἀπὸ τὴν πείνα. Ὅμως, ἄγγελος Κυρίου τῆς πήγαινε τροφὴ καὶ τῆς θεραπεύτηκαν ὅλες οἱ πληγές της.
Μετὰ τὴν ἔριξαν στὴν θάλασσα, ὅπου ἔλαβε τὸ Ἅγιο Βάπτισμα ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ καὶ ἄγγελος Κυρίου τὴν ἔβγαλε στὴν στεριά. Μόλις ἔγινε γνωστὸ ὅτι εἶχε διασωθεῖ, ὁ πατέρας της πρόσταξε καὶ τὴν ἔκλεισαν πάλι στὴν φυλακή. Τὴν νύχτα ποὺ ἀκολούθησε ὁ πατέρας της πέθανε καὶ τὴν θέση του στὸ ἀξίωμα τοῦ στρατηγοῦ, πῆρε κάποιος ὀνόματι Δίων.
Αὐτὸς ὁδήγησε τὴν μάρτυρα στὸ δικαστήριο. Καὶ ἐκεῖ ἡ Ἁγία ὁμολόγησε τὴν πίστη της. Ἀμέσως ὁ Δίων ὀργίστηκε καὶ διέταξε νὰ ἀρχίσουν τὰ βασανιστήρια. Κατὰ τὴν διάρκεια τῶν βασανιστηρίων πολλοὶ πίστευσαν στὸν Χριστό.
Μετὰ τὸ Δίωνα ἀνέλαβε κάποιος Ἰουλιανός. Αὐτὸς ἔριξε τὴν Χριστίνα μέσα σὲ πυρακτωμένη κάμινο, σὲ ἕνα κλουβὶ μὲ φίδια δηλητηριώδη, τὰ ὁποία ἀντὶ νὰ τὴν δαγκώσουν τῆς ἔγλυφαν τὰ πόδια μὲ εὐσπλαχνία. Μετὰ τῆς ἔκοψαν τοὺς μαστοὺς ἀπὸ ὅπου χύθηκε γάλα ἀντὶ γιὰ αἷμα καὶ τῆς ἔκοψαν καὶ τὴν γλώσσα.
Ὅλα αὐτὰ τὰ μαρτύρια τὰ ὑπέμεινε μὲ καρτερία καὶ στὸ τέλος μὲ κοντάρια ποὺ τὴν χτύπησαν παρέδωσε τὸ πνεῦμα, λαμβάνοντας τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου, καὶ περνώντας στὴν αἰώνια ζωή.
Ἀπολυτίκιο. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τοῦ πατρός σου τὴν πλάνην λιποῦσα πάνσεμνε, τῆς εὐσεβείας ἐδέξω τὴν θείαν ἔλλαμψιν, καὶ νενύμφευσαι Χριστῷ ὡς καλλιπάρθενος· ὅθεν ἠγώνισαι στερρῶς, καὶ καθεῖλες τὸν ἐχθρόν, Χριστῖνα Μεγαλομάρτυς. Καὶ νῦν ἀπαύστως δυσώπει, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς.
Φωτοειδὴς περιστερὰ άνεδείχθης, πτέρυγας ἔχουσα χρυσᾶς, καὶ εἰς ὕψος, τῶν οὐρανῶν κατέπαυσας Χριστῖνα σεμνή· ὅθεν σου τὴν ἔνδοξον, ἑορτὴν ἐκτελοῦμεν, πόθῳ προσκυνοῦντές σου, τῶν λειψάνων τὴν θήκην, ἐξ ἧς πηγάζει πᾶσιν ἀληθῶς, ἴαμα θεῖον, ψυχῆς τε καὶ σώματος.
Μεγαλυνάριον.
Κάλλει διαπρέπουσα τῆς σαρκός, τῆς ψυχῆς τὸ κάλλος, καθιέρωσας τῷ Χριστῷ· σὺ γὰρ ὦ Χριστῖνα, τὴν πλάνην ἐβδελύξω, καὶ ὑπὲρ φύσιν ἄθλων, ἤγειρας τρόπαια.

Με λαμπρότητα εορτάστηκε ο Προφήτης Ηλίας στην Καστοριά

Με λαμπρότητα εορτάστηκε ο Προφήτης Ηλίας ο Θεσβίτης στην Ιερά Μητρόπολη Καστορίας, με επίκεντρο του εορτασμού

Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΩΣ ΖΗΛΩΤΙΚΗ ΘΕΟΤΗΤΑ

Η τηλεόραση καθιερώθηκε να βομβαρδίζει ατέλειωτες ώρες και μερόνυχτα τον κοινωνικό μαζικό άνθρωπο με ό,τι χειρότερο συμβαίνει στον κόσμο· και μόνο παρενθετικά, σχεδόν κατ’ εξαίρεση, μπορεί να παρουσιαστεί κάτι διαφορετικό ή ποιοτικό, συζήτηση, ταινία ή ντοκιμαντέρ. Το ποσοστό αυτών των τελευταίων σε σχέση με την καθημερινή σαβούρα είναι ελάχιστο. Η καθημερινή αυτή σαβούρα έχει και συνεργάτη σπουδαίο: τις διαφημίσεις.


Οι διαφημίσεις είναι το άλλοθι της σαβούρας. Γιατί μέσα τους αναδύεται ένας γυαλιστερός, λουσάτος κόσμος: είτε πρόκειται για πιάτα, είτε για πλακάκια, είτε βεβαίως για αυτοκίνητα όλα αστράφτουν και επιπλέον έμμεσα ή άμεσα, σαν είδος σάλτσας ή επιδορπίου, προβάλλεται το γυναικείο σώμα ή κομμάτια του (μερικές φορές μάλιστα όχι απλώς έμμεσα ή άμεσα αλλά εξόχως προκλητικά και χυδαία). Το σώμα, όχι η γυναίκα ως ύπαρξη αλλά το σώμα της ως αυτονομημένο είδος προς ερεθισμό των αισθήσεων -και επιβολή του προϊόντος στους χαυνωμένους τηλεθεατές.


Έχουμε λοιπόν δύο επίπεδα: από τη μία την καθημερινή σαβούρα, που αποδίδεται με τον όρο «πραγματικότητα», η οποία πρέπει τάχα να παρουσιαστεί σώνει και καλά για ενημέρωση του λαού και από την άλλη τον λουστραρισμένο και αστραφτερό κόσμο της διαφήμισης που με τη σειρά του αποτελεί σαβούρα, αλλά την κρύβει το ρούχο της, το κάλυμμα, το περιτύλιγμα, εν τέλει ο ψευδής ή μάλλον ψευδαισθητικός εικονισμός της: στη διαφήμιση όλα είναι ψεύτικα γιατί όλα είναι στημένα και σκηνοθετημένα.


Ένας τέτοιος κόσμος παγιώνει την κατάσταση του εξαρτημένου και μαζικού άνθρωπου. Γιατί ο μαζικός αυτός άνθρωπος παρακολουθώντας τα ΜΜΕ δεν βλέπει πουθενά εικόνες που να τον βγάζουν στο ξέφωτο μιας ποιοτικά ανώτερης ζωής. Είναι περικυκλωμένος διπλά.


Από τη μια η ρουτίνα της καθημερινότητας, όπου η πραγματικότητα κινείται μεταξύ εργασιομανίας, νεύρωσης και φυγής, ασφυκτικού ωραρίου και οικονομίας της αγοράς, πλαστών επιθυμιών και καταναλωτισμού-ολοκληρωτισμού.


Από την άλλη, η πραγματικότητα των ΜΜΕ όπου τα πράγματα παρουσιάζονται διογκωμένα ή υπερτονισμένα, λόγω ανταγωνισμού και δημιουργίας εντυπώσεων, αλλά και επεξεργασμένα μέσα από ένα δημοσιογραφικό λόγο που κατέχεται από το πανίσχυρο σύνδρομο της λεγόμενης ενημέρωσης ανά λεπτό, ανά ώρα και ανά στιγμή για τα δήθεν τρομερά που συμβαίνουν στον κόσμο. Η ενημέρωση αυτή συνδυάζεται με την φυγοπάθεια της επικαιρότητας, η οποία, προπαντός από τότε που υπάρχει τηλεόραση στην Ελλάδα, δηλαδή επί Δικτατορίας, έχει καταστεί ο βραχνάς του κοινωνικού ανθρώπου: με αυτόν ξυπνάει και με αυτόν κοιμάται. Δεν τίθεται ζήτημα κριτηρίων ή επιλογών. Αυτά είναι ψιλά γράμματα αναγνώσιμα μόνο από δύο-τρεις χιλιάδες Έλληνες. Δεν τίθεται ζήτημα να επιλέξω αυτό ή εκείνο το σημείο της επικαιρότητας. Η επικαιρότητα υπάρχει ολόκληρη με απαιτήσεις ζηλωτικής θεότητας. Θα την υποστούμε ολόκληρη: αυτή βασιλεύει, αυτή διεισδύει εις νεφρούς και καρδίας, αυτή ανασκάβει τα πάντα· ο φακός, ειδικά τελευταία, δεν αφήνει τίποτε στο σκοτάδι!


Έτσι άλλωστε φτάνουμε στην κατάργηση της προσωπικής ζωής, με πρότυπο τον «Μεγάλο Αδελφό» (και ό,τι άλλο σχετικό τον διαδέχτηκε και συνεχίζει ακάθεκτο) που οι εκπομπές του μόνο στην Ελλάδα είχαν οχτώ εκατομμύρια τηλεθεατές! Είναι τέτοια η επέλαση της επικαιρότητας στη ζωή των ανθρώπων που δεν έχουν σχεδόν καθόλου χρόνο για το μη επίκαιρο, δηλαδή για τα αληθινά και ουσιαστικά ζητήματα. Οι άνθρωποι νομίζουν στην πλειονότητά τους ότι η πραγματικότητα είναι οι οικονομικοί δείκτες, οι αποφάσεις των πολιτικών και των δημάρχων, τα τρομερά δημόσια έργα, τα μαγειρέματα των επιχειρηματιών, οι συγχωνεύσεις εταιρειών. Αυτό που μένει από τους ίδιους είναι ένα ατομικοποιημένο εγώ προσκολλημένο σα στρείδι στα επίγεια, με ένα συναισθηματισμό νοσηρό, με μια διάθεση άμεσης ικανοποίησης επιθυμιών χωρίς ίχνος τις πιο πολλές φορές πνευματικής αίσθησης κι ας μιλούμε δύο χιλιάδες χρόνια τουλάχιστον για τον άνθρωπο ως πνευματική υπόσταση και για τις διάφορες περιοχές του πνεύματος. Έχουν λησμονήσει ότι αποτελούν προσωπική ύπαρξη, ότι η ζωή τους όταν μείνει εγκλωβισμένη στα εγκόσμια παραδίνεται στην πλήξη και τη νεύρωση.





Σωτήρης Γουνελάς
(Από το βιβλίο «Ο αντιχριστιανισμός», εκδ. Αρμός, Αθήνα 2009)


Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΧΡΟΝΟΣ

Για να αλλάξουμε ζωή, δεν έχουμε ανάγκη από χρόνο, αλλά χρειαζόμαστε ψυχή με φόβο Θεού και ευλάβεια. Λένε μερικοί ότι δεν

Μια παράξενη τάση.

Μια παράξενη τάση.

Η σύγχρονή μας «χριστιανική»κοινωνία έχη μια παράξενη τάση: Να ψάχνη για θαύματα και

Να κάνεις σωστά τον Σταυρό σου

Όταν γινόταν συζήτηση με τον π. Γαβριήλ για το σημείο του

 σταυρού, εκείνος εξηγούσε:

— Πρέπει να κάνεις σωστά το σταυρό σου. Όταν δεν τον κάνεις

 σωστά, τα πονηρά πνεύματα όχι μόνο δεν φεύγουν αλλά γελάνε.

 Και η Παναγία θυμώνει. 

Όταν κάνεις το σημείο του σταυρού, πρέπει να βάλεις το δεξί χέρι

 πρώτα στο μέτωπο, μετά στον αφαλό, ύστερα στον δεξιό ώμο

 και έπειτα στον αριστερό. Εκείνος που βάζει το χέρι του όχι 

πάνω στον αφαλό αλλά στην καρδιά, βγάζει ανάποδο σταυρό.

 Ούτε στον αέρα κάνει να σταυρώνεσαι. Το χέρι πρέπει οπωσδήποτε 

να αγγίζει το σώμα. Κι όταν σταυρώνεσαι, πρέπει να προσεύχεσαι.

 Αλλιώτικα, έτσι σταυρώνονται κι οι ηθοποιοί.

— Πρέπει να σταυρώνεις τα πάντα, εκτός από τα Άγια 

Δισκοπότηρα της Θείας Μετάληψης. Αν κάτι είναι πεταμένο

 στο δρόμο, ενδέχεται να είναι εκ του πονηρού. Αν δεις ότι

 κάποιος άλλος το σταύρωσε, τότε δεν χρειάζεται να το κάνεις

 κι εσύ. Αν δεν θέλεις να προκαλέσεις σύγχυση σ' όσους 

σε βλέπουν αλλά δεν σε κατανοούν, τότε μπορείς να

 σχηματίσεις το σημείο του σταυρού με τα μάτια σου.

Μια μέρα κάποιος έδωσε ένα μήλο σε έναν πιστό κι εκείνος 

αμέσως το έφαγε. Κι ο Γέροντας τον μάλωσε:

— Πόσο εύκολο είναι να σε καταστρέψουν!

 Κι Άγγελος να 

σου το έδινε, έπρεπε πρώτα να το σταυρώσεις.

Ρώτησα κάποτε τον Γέροντα:
— Όταν χασμουριόμαστε, τι συμβαίνει; Τι μεταδίδεται;

— Όταν χασμουριέσαι, είναι καλό. Όμως πρέπει να

 σταυρώσεις το στόμα σου. Το τι ακριβώς συμβαίνει 

και τι μεταδίδεται δεν έχω δικαίωμα να σου αποκαλύψω. 

Δεν κάνει. Είναι μυστήριο. 

Ο Άγιος Γαβριήλ (1929-1995) ο δια Χριστόν σαλός και ομολογητής

Ο Χριστός είναι για μένα το παν, το υπερκόσμιο Είναι

 

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ 

Αν όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της πίστεως

 ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός, ο Σωτήρας 

του κόσμου, ο Δημιουργός του σύμπαντος

 πώς μπορούμε να συμβιβάσουμε

 αυτή τη θεωρία

 μας με την ιδέα της εθνικότητας, του τόπου, 

της εποχής…; 

Δε γνωρίζω Χριστό Έλληνα, Ρώσο, Άγγλο, 

Άραβα … 
Ο Χριστός είναι για μένα το παν, το 

υπερκόσμιο Είναι.

Στην Γραφή αναφέρεται συχνά ότι ο Χριστός

 πέθανε για όλο τον

 κόσμο, για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Μόλις περιορίσουμε

 το πρόσωπο του Χριστού μόλις το κατεβάσουμε στο επίπεδο των 

εθνοτήτων, χάνουμε το παν και βυθιζόμαστε στο σκοτάδι. Τότε ανοίγει

 ο δρόμος προς το μίσος ανάμεσα στα έθνη, προς την έχθρα μεταξύ

 των κοινωνικών ομάδων.

Όποιος αγαπά τον Χριστό αφομοιώνει και φέρει μέσα του τα αισθήματα

 που είχε ο Ιησούς Χριστός, ζει την ανθρωπότητα ως ένα Αδάμ,

 προσεύχεται για τον «Αδάμ παγγενή». Ιδού ο αληθινός Χριστιανισμός.

Ο Χριστός είναι ο άπειρος Θεός. Δε σταυρώθηκε μόνο για τους πιστούς,

 αλλά για όλους τους ανθρώπους, από τον Αδάμ ως τον τελευταίο

 που θα γεννηθεί από γυναίκα. 

Να ακολουθεί κάποιος τον Χριστό, σημαίνει να πάσχει, για να 

θεραπευθεί και να σωθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα. Δεν μπορεί

να είναι διαφορετικά.

Αρχιμ. Σωφρονίου, Περί Πνεύματος και Ζωής, Έσσεξ Αγγλίας 1995, σ. 26-28.

ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ;

Πρός νομιμοποίηση παραθρησκειῶν, σεκτῶν καί ὄχι μόνον;

  Ὁ ὑπουργός Παιδείας κατέθεσε ἐσπευσμένα γιά διαβούλευση νομοσχέδιο σχετικά μέ τήν «Ὀργάνωση τῆς νομικῆς μορφῆς τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων καί τῶν ἑνώσεών τους στήν Ἑλλάδα» (βλ. http://www.opengov.gr/ypepth/ ?p=1875).

  Προκαλεῖ κατάπληξη ἡ ὅλη σπουδή καί μεθόδευση τῆς προσπάθειας ἀναγνώρισης αἱρέσεων, θρησκειῶν, παραθρησκειῶν ὡς νομικῶν προσώπων. Tό «διαβεβουλευμένο» νομοσχέδιο ἀναφέρει:

  Ἄρθρο 02: «Για να συσταθεί θρησκευτικό νομικό πρόσωπο χρειάζονται τριακόσια τουλάχιστον πρόσωπα, εκ των οποίων ένας τουλάχιστον είναι ο θρησκευτικός λειτουργός, ιερουργός ή ποιμένας της θρησκευτικής κοινότητας, στον οποίο έχει ανατεθεί η τέλεση των θρησκευτικών τελετών, ο οποίος πρέπει να είναι Έλληνας ή πολίτης κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή αλλοδαπός νόμιμα διαμένων στην Ελλάδα».

  Συνεπῶς, ἀρκοῦν τριακόσια ἄτομα -ἐνδεχομένως καί ὅλοι τους ἀλλοδαποί ἤ καί μετακινούμενοι- γιά νά συστήσουν «θρησκευτική Κοινότητα», μέ τήν ἔγκριση τοῦ τοπικοῦ Πρωτοδικείου. Ἀκόμη καί αὐτός ὁ θρησκευτικός τους λειτουργός μπορεῖ νά εἶναι ἀλλοδαπός πού διαμένει νόμιμα στήν Ἑλλάδα, ἴσως καί μέ προσωρινή ἄδεια παραμονῆς. Ἀβίαστα προκύπτει τό συμπέρασμα ὅτι θά ἀναγνωρίζονται ὅλες οἱ παραθρησκεῖες καί οἱ ἐπικίνδυνες σέκτες, χωρίς κανένα ἀντίλογο, ἀκόμη καί αὐτές τῶν σατανιστῶν!

  Σύμφωνα μάλιστα μέ τό Ἄρθρο 12, ὅλες οἱ μέχρι σήμερα παράνομες παραθρησκευτικές ὁμάδες καί σέκτες θά μποροῦν νά φέρουν στήν ἐπωνυμία τους τόν ὅρο «Ἐκκλησία», παραπλανώντας προφανῶς τούς ἀνυποψίαστους. Γνωρίζουμε ὅμως ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μόνον μία, ἡ Ὀρθόδοξη. Δέν μποροῦν οἱ τόσες παράνομες παραθρησκευτικές ὁμάδες καί σέκτες νά καπηλεύονται τόν ὅρο «Ἐκκλησία». Σέ τί ἀποσκοπεῖ τό νομοσχέδιο, ὅταν ἀπό τή μιά ἐπαγγέλλεται «ὀργάνωση τῆς νομικῆς μορφῆς τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων» κι ἀπό τήν ἄλλη χρίει τόσες «Ἐκκλησίες»; Μήπως ὅ,τι ἐπιχειρεῖται προέρχεται ἐκ τοῦ πονηροῦ;

  Εἶναι δυνατόν τό Κράτος, πού ὑποχρεοῦται νά διασφαλίζει τή ζωή τῶν πολιτῶν, νά δίδει ἀνεξέλεγκτα τή δυνατότητα σέ μία ὀλιγομελῆ αἵρεση νά ἱδρύει «Ἐκκλησία» ἤ σέ τριακόσιους ἰ- σλαμιστές νά δημιουργήσουν ἀνεξάρτητη ἰσλαμική κοινότητα, χωρίς νά ἐρευνᾶ τό «πιστεύω» τους; Ἄραγε γνωρίζουν οἱ σχεδιαστές τῆς διαβούλευσης τήν ἐπικινδυνότητα ὅλων τῶν σεκτῶν καί αἱρέσεων πού κυκλοφοροῦν; Ἀρκετές φορές αἱρέσεις ὁδήγησαν τούς ὀπαδούς τους στήν ὁμαδική αὐτοκτονία (βλ. http:// www.tovima.gr/world/article/?aid=86894).

  Ἐξάλλου, τέτοιου εἴδους θρησκευτικές ὁμάδες δέν ἀποκαλύπτουν τούς σκοπούς τους παρά μόνο στούς μυημένους, ἀφοῦ ἐξασφαλισθεῖ τυφλή ὑπακοή πρός τόν ὅποιο γκουρού τους. Ὅσον ἀφορᾶ στό Ἰσλάμ, σέβεται ἐκεῖνο τό θεμελιῶδες ἀτομικό δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας; Θά μποροῦσε μιά ὁμάδα ὀρθοδόξων σέ ἰσλαμική χώρα νά ἱδρύσει ναό; Οὔτε κἄν τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ δέν ἐπιτρέπεται νά κάνουν. Ἀλλά καί σέ αὐτήν τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἡ ἀνέγερση ὀρθόδοξης χριστιανικῆς ἐκκλησίας προϋποθέτει τήν ἀντιμε- τώπιση πολλῶν περιορισμῶν.

  Ἐπιπλέον, εἶναι βέβαιο ὅτι ὀργανώσεις Σκοπιανῶν, ἀλβανῶν τσάμηδων, Τούρκων, τρομοκρατῶν κτλ. θά ἐκμεταλλευθοῦν τήν εὐκαιρία καί θά ἱδρύσουν «γραφεῖα», «ὑποκαταστήματα», «κέντρα κατασκοπείας», «κέντρα ἐκπαίδευσης». Μέ τό πρόσχημα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας θά ἐπεκτείνουν τούς προσηλυτιστικούς τους πλοκάμους, γιά νά δυναμιτίσουν τά θεμέλια τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

  Μέ τό Ἄρθρο 09 τούς δίνεται ἡ δυνατότητα ἵδρυσης καί λειτουργίας εὐκτηρίων οἴκων, ἡσυχαστηρίων, χώρων λατρείας γιά συναθροίσεις μέ θρησκευτικούς σκοπούς, ὑπό τή διοικητική καί πνευματική τους ἐποπτεία. Ἐπίσης μποροῦν νά ἱδρύουν καί νά λειτουργοῦν κατασκηνώσεις, ἰδιωτικά σχολεῖα, ἐκπαιδευτήρια, ραδιοφωνικούς σταθμούς, φιλανθρωπικά ἱδρύματα, Μή Κυβερνητικές Ὀργανώσεις (ΜΚΟ) «για την ανάπτυξη της προσφοράς τους και την προώθηση σχετικών δραστηριοτήτων». Ἀφοῦ ἔχουν τήν εὐκαιρία, γιατί νά μή στήσουν τά πολυβολεῖα τους καί μέσα στήν πατρίδα μας; Μέ τά «αἱματοβαμμένα» χρήματα ἀπό τίς σφαγές τόσων χριστιανῶν στίς μουσουλμανικές χῶρες πού θά εἰσρεύσουν ἐδῶ, μποροῦν νά μεταβάλουν τήν ἰδιοπροσωπία της! Ἔτσι ἡ προπαγάνδα θά γίνεται συστηματικά καί ὀργανωμένα.

  Ἀπό μία κατασκήνωση ἰσλαμιστῶν τί εἴδους καλλιέργεια προσδοκοῦμε; Ποιός θά καθορίσει στά ἀνήλικα παιδιά τά ὅρια μεταξύ θρησκείας καί βίας; Καί ἐνῶ τό δημόσιο σχολεῖο ἀντιμετωπίζει τά προβλήματά του, τά ἰδιωτικά σχολεῖα τῶν σεκτῶν κτλ. θά μεταδίδουν τίς ἰδέες τους, προωθώντας -γιατί ὄχι;- τόν θρησκευτικό φονταμενταλισμό, τό μίσος γιά τούς «ἀπίστους» καί τή τζιχάντ.

  Ψηφίζουμε ἡγέτες, γιά νά νομοθετοῦν σύννομα πρός τό Εὐαγγέλιο καί ὄχι νά τό πολεμοῦν! Κατά τήν ἀνάληψη τῶν καθηκόντων τους ὁρκίζονται «στο όνομα της Aγίας και Oμοούσιας και Aδιαίρετης Tριάδας» νά ὑπακούουν στό Σύνταγμα, τό ὁποῖο στό Ἄρθρο 3 διαλαμβάνει: «Eπικρατούσα θρησκεία στην Eλλάδα είναι η θρησκεία της Aνατολικής Oρθόδοξης Eκκλησίας του Xριστού». Εἶναι ἄξιο ἀπορίας πῶς νομοθετεῖται τώρα τέτοιος νόμος, πού καταστρατηγεῖ καί ὑπονομεύει τήν ἐπικρατοῦσα θρησκεία καί ἀντιτίθεται καί πρός τό Εὐρωπαϊκό Δίκαιο*. Ποιά κέντρα διαφεντεύουν ἐπιτέλους τόν τόπο μας;

  Ἀσφαλῶς τό νομοσχέδιο ἀνοίγει κερκόπορτες, γιά νά εἰσβάλουν καί νά καθιερωθοῦν σέκτες, καταστροφικές λατρεῖες, φονταμεταλιστικές θρησκεῖες, ἰσλαμισμός, βουδισμός, ἰνδουισμός, νεοπαγανισμός κ.ἄ. Δέν πρόκειται γιά ἀναγνώριση θρησκευτικῶν ἐλευθεριῶν, ἀλλά γιά δημιουργία χαοτικοῦ περιβάλλοντος. Τεμένη, συναγωγές, παγόδες κ.ἄ. θά ξεφυτρώσουν παντοῦ, ἀπειλώντας τή συνοχή τοῦ Ἔθνους μας. Μόνοι μας προδίδουμε τόν θησαυρό τῆς πίστης μας. Φύλακες, γρηγορεῖτε! Τό νομοσχέδιο λειτουργεῖ ὡς βόμβα στά θεμέλια τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσής μας.

Εὐδοξία Αὐγουστίνου

Φιλόλογος - Θεολόγος

* Βλ. Ψήφισμα Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου, 29.2.1996 / C 78/31 γιά τίς Σέκτες· Ἔκθεση ΕΚ τῆς 11.12.1997· Σύσταση τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης, 1412/22-6-1999· Γαλλικῆς “Νόμος 2001 -504, τῆς 12-6-2001. Γιά περισσότερες πληροφορίες βλ. πρωτοπ. Κυριακοῦ Τσουροῦ, «Ἡ παραθρησκεία ὡς κοινωνική ἀπειλή», περιοδικό Διάλογος, ἀριθ. 44, Ἀθήνα 2006, σελ. 1-5.

Τα τρία φάρμακα

Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ

Πλησιάζουμε, σύμφωνα με την παράδοση της Αγίας μας Εκκλησίας, καθημερινά τους Αγίους μας, τιμούμε την μνήμη τους, προφέρουμε το όνομά τους και ζητάμε την πρεσβεία τους και τη μεσιτεία τους στον θρόνο του Θεού.

Σεσωσμένοι εκείνοι, αμαρτωλοί εμείς˙ μέσα στο Φως εκείνοι, στο σκοτάδι εμείς˙ γεμάτοι από ασθένειες ζητάμε από τους Αγίους μας την θεραπεία του σώματος και, σπανιότερα, την θεραπεία της ψυχής. Και οι Άγιοι, σαν φιλεύσπλαχνοι που είναι, μιμητές του ελεήμονος Θεού, μας δίνουν με απλοχεριά αυτά που έχουμε ανάγκη, μας συμπαρίστανται, μας ενισχύουν, μας θεραπεύουν. Κυρίως όμως μας συνιστούν τρία φάρμακα.

Το πρώτο φάρμακο είναι ο φόβος του Θεού.

"Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου" (Ψαλμ. 110,10), θα μας συστήσει ο ψαλμωδός της Αγίας Γραφής. Ο φόβος του Θεού προηγείται πάσης αρετής.

Για να πλησιάσουμε το Θεό,

για να υποβάλλουμε τα αιτήματά μας,

για να μας ακούσει και να μας χαρίσει αυτά που έχουμε ανάγκη,

θα πρέπει να μας διακρίνει ο φόβος, δηλαδή να αναγνωρίζουμε την παντοδυναμία Του, να Τον αποδεχόμαστε στην ζωή μας, να δεχόμαστε τις εντολές Του, να θυμόμαστε ότι είναι Κριτής ζώντων και νεκρών. Άλλωστε, για να αποκτήσει η ζωή μας αξία, θα πρέπει να βρισκόμαστε σ' αυτήν την κοινωνία με τον Θεό. "Τον Θεόν φοβού και τας εντολάς αυτού φύλασσε, ότι τούτο πας άνθρωπος" (Εκκλ. 12,13). Δεν μπορεί να βλασφημείς το όνομα του Θεού και συγχρόνως να ζητάς την θεραπεία σου, ούτε να Τον πλησιάζεις και να ζητάς το έλεος Του και συγχρόνως να ποδοπατείς τους ανθρώπους. Η ζωή σου θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε η επικοινωνία σου με τον Θεό να είναι ασφαλής και βεβαία, θα μας συστήσουν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας.

Ένα δεύτερο φάρμακο είναι η προσευχή.

"Χρήζει ουν ο άνθρωπος εν παντί προσεύχεσθε και παρακαλείν τον Θεόν", είναι η προτροπή του Οσίου Ποιμένος. Είναι αυτό το οποίο μας διαβεβαίωσε ο Χριστός : "χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν". Η προσευχή δεν είναι μόνο τιμή για τον άνθρωπο, να επικοινωνεί δηλαδή με τον Παντοδύναμο Θεό, αλλά συγχρόνως προνόμιο και ευθύνη. Για να φτάνει στον θρόνο της Θείας Μεγαλωσύνης, θα πρέπει να συνοδεύεται με ταπείνωση, με απλότητα και με εμπιστοσύνη. Η προσευχή είναι αποτέλεσμα ακόμη του φόβου του Θεού. Αν δεν υπάρχει ο φόβος του Θεού δεν μπορεί η προσευχή μας να εισακουστεί από τον Θεό. Να γιατί ο Θεός πολλές φορές δεν ικανοποιεί τα αιτήματά μας, γιατί απλούστατα δεν διαθέτουμε ούτε φόβο Θεού, ούτε ευλάβεια.

Και το τρίτο φάρμακο είναι η αγάπη μας προς τον πλησίον.

Αγάπη ο Θεός, θέλει και εμείς να γίνουμε άνθρωποι αυτής της αγάπης. "Χριστός ο Κύριος τοις σύμπασι και οι οικτιρμοί αυτού επί πάντα τα έργα αυτού." (Ψαλμ. 144,9). Δίνει ο Θεός τα ελέη Του και σκορπά την αγάπη Του σε όλα τα δημιουργήματα. Αν ο άνθρωπος δεν διαθέτει αυτήν την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, δεν μπορεί ούτε να μιλά για τον Θεό, ούτε και να ζητά την ικανοποίηση των αιτημάτων του. Αν δεν αποκτήσει "σπλάχνα οικτιρμών" και αν στο πρόσωπο του πλησίον δεν δει το πρόσωπο του Θεού, δεν θα Το δει ούτε στην Βασιλεία των Ουρανών.

Αυτά τα τρία φάρμακα, τα τόσο ισχυρά για την αμαρτωλή εποχή μας και την αποστασία, την αφοβία και την ασπλαχνία που κυριεύει όλους μας, μάς τα χαρίζουν οι Άγιοι Ανάργυροι, των οποίων την μνήμη εορτάζουμε. Διέθεταν φόβο Θεού, χρησιμοποιούσαν την προσευχή, αγαπούσαν ειλικρινά και χωρίς συμφέρον τον συνάνθρωπο. Γι' αυτό και ο Θεός τους χάρισε το χάρισμα της θαυματουργίας.

Άγιοι του Θεού, πρεσβεύσατε υπέρ ημών.

Η Σύναξη των Αγίων Αποστόλων στην Καστοριά

Στο μεταβυζαντινό παρεκκλήσι των Αγίων Αποστόλων της οδού Αγίων Θεολόγων στην πόλη της Καστοριάς, λειτούργησε σήμερα, Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφείμ.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος, απευθυνόμενος προς το πολυπληθές εκκλησίασμα, αναφέρθηκε στον λόγο του Αποστόλου Παύλου, στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή του «εάν γαρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε εν Χριστώ, αλλ’ ου πολλούς πατέρας· εν γαρ Χριστώ Ιησού διά του ευαγγελίου εγώ υμάς εγέννησα».
Και κατέληξε λέγοντας πως χαρακτηριστικό γνώρισμα της Εκκλησίας μας είναι η μητρότητα. Είναι η μητέρα όλων μας και μας αναγεννά διά των Αγίων της Μυστηρίων.