Περί λογισμῶν

Θα ήθελα να σας μιλήσω για ένα 

πνευματικό παιδί που έχω.

Τό ὄνομα τοῦ Παύλου

 Πρίν κλείσει τόν κύκλο τῶν 

ἡμερῶν του ὁ Ἰούνιος, προβάλλει

 τή μορφή τοῦ κορυφαίου

 ἀποστόλου Παύλου.

 Ἀπό τή γιγάντια προσωπικότητα 

αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ 

ὁποίου ἡ λαλιά ἀκούστηκε ὅπου

 φυτρώνει ἡ ἐλιά -δηλαδή σ᾿ ὅλη

 τήν περιοχή πού βρέχεται ἀπό 

τή Μεσόγειο- ἕνα μονάχα

 στοιχεῖο θά σχολιάσουμε,

 τό ὄνομά του. Τό παραδίδει

 ἡ ἱστορία μέ τρεῖς μορφές:

 Σαούλ, Σαῦλος, Παῦλος.
 Αὐτά τά τρία ὀνόματα 

ἀποκαλύπτουν τρία ξεχωριστά

 προσόντα: τήν ἰουδαϊκή καταγωγή

 καί θρησκεία, τήν ἑλληνική παιδεία

 καί διανόηση, τή ρωμαϊκή ὑπηκοότητα.

 Τοῦτα τά προσόντα μαζί μέ τά ἄλλα

 ἐξαιρετικά φυσικά χαρίσματα τοῦ 

Παύλου, τά ὁποῖα ἐπένδυσε 

τό ἅγιο Πνεῦμα, τοῦ 

ἐξασφάλισαν τίς προϋποθέσεις 

γιά νά ἀνταποκριθεῖ στήν κλήση τοῦ Θεοῦ «τέθεικά σε εἰς φῶς ἐθνῶν», νά ὑποτάξει 

«πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον... εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ Χριστοῦ».
 Ὑψηλότερη βαθμίδα γιά τήν προσέγγιση στόν Θεό, ἀπό ἐκείνη στήν ὁποία ἀνέβαζε 

τόν ἄνθρωπο ἡ ἰουδαϊκή θρησκεία, δέν ὑπῆρχε. Καί ὁ Σαούλ εἶχε τό προνόμιο

 νά ἀνήκει στόν περιούσιο, στόν ἐκλεκτό λαό τοῦ Θεοῦ. «Ἑβραῖος ἐξ Ἑβραίων» 

καί μάλιστα ζηλωτής φαρισαῖος κατεῖχε τήν ἀποδεκτή λατρεία, τίς ὑποσχέσεις 

τοῦ Θεοῦ καί τίς προφητεῖες γιά τόν ἀναμενόμενο Μεσσία. Ὅλα αὐτά, μάλιστα,

τά δίδασκε ὡς ραββίνος.

 Λόγιος, κάτοχος τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί παιδείας καθώς εἶχε γεννηθεῖ 

στήν πολυάνθρωπη καί ἐμπορική Ταρσό τῆς Κιλικίας, ὅπου κυριαρχοῦσε

 ὁ Ἑλληνισμός, ὁ Σαούλ ἐξελληνίσθηκε. Αὐτό δηλώνει τό ὄνομά του Σαῦλος.

 Ἡ ἑλληνική γλώσσα ἦταν τότε παγκόσμια καί ἡ ἑλληνική διανόηση εἶχε ἤδη

 δώσει τά καλύτερα δείγματά της. Μέ τό ἐφόδιο αὐτό ὁ Σαῦλος εἶχε πρόσβαση

 ὄχι μόνο στούς Ἑβραίους καί στούς προσηλύτους, πού ἔρχονταν στή συναγωγή,

 ἀλλά καί σ᾿ ὅλο τόν πολιτισμένο κόσμο.
 Ὁ τίτλος τοῦ ρωμαίου πολίτη, περιζήτητος γιά τήν ἐποχή, ἔδωσε στόν Παῦλο 

τή δυνατότητα νά κινεῖται μέ ἄνεση μέσα στήν ἀπέραντη ρωμαϊκή αὐτοκρατορία.

 Ἐν ὀνόματι τῆς ρωμαϊκῆς του ὑπηκοότητας ἀπολαμβάνει τήν ἰδιαίτερη

 φροντίδα τοῦ ρωμαίου χιλιάρχου στά Ἰεροσόλυμα καί σώζεται ἀπό τόν

 ἑβραϊκό φανατισμό στό δικαστήριο τῆς Καισάρειας, ὅπου «Καίσαρα ἐπικαλεῖται».

 Ἔτσι κατορθώνει νά ἁλιεύσει ψυχές γιά τόν Χριστό ἀκόμη καί ἀπό τήν «Καίσαρος οἰκίαν».

 Στά τρία ὀνόματα τοῦ Παύλου τυπικά ἀλλά καί οὐσιαστικά συμφιλιώνονται, 

ἐξαγνίζονται καί ἀξιοποιοῦνται οἱ τρεῖς μεγάλες δυνάμεις τῆς ἐποχῆς

 του: Ἰουδαϊσμός, Ἑλληνισμός, ρωμαϊκή ἐξουσία. Ὅ,τι καλό ὑπῆρχε

 σ᾿ αὐτές τό ἀξιοποίησε καί τό ἔθεσε στήν ὑπηρεσία τῆς ἀνθρωπότητας

 ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν καί ἡ Ἐκκλησία. Ἄν ἤθελε νά τό θυμηθεῖ

 καί νά τό προσέξει αὐτό ἡ σύγχρονη Εὐρώπη, θά ἔπρεπε νά ζητήσει 

συγγνώμη ἀπό τόν πνευματικό της πατέρα. Νά πετάξει τά «σκύβαλα»,

 πού στό πέρασμα τῶν εκοσι αἰώνων σώρευσε, καί νά ξαναγυρίσει 

στήν πίστη ὅπου ἐκεῖνος τήν ὁδήγησε. Αὐτό θά ἦταν τό πιό θετικό βῆμα

 γιά τήν πραγματική εὐημερία καί τήν ἀληθινή ἑνότητα τῶν λαῶν.

Στέργιος Ν. Σάκκος

Χωρίς ταπείνωση και υπακοή μάταια κοπιάζουμε!

Μπορεί κανείς ίσως εύκολα να κάνει

 πεντακόσιες μετάνοιες ακολουθώντας 

το θέλημά του, τη γνώμη του, την κρίση

 του, έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό του. 

Το να κάνει όμως εκατό με υπακοή είναι

 πιο δύσκολο, επειδή στην περίπτωση

 αυτή είναι ο πονηρός που εμποδίζει και

 πολεμά, ενώ στην πρώτη περίπτωση 

ενδυναμώνει και ενισχύει.

Η διαφορά μεταξύ Ορθοδόξου ασκήσεως από τη μία πλευρά

 και δαιμονικής «ασκήσεως» από την άλλη, φαίνεται στη 

διήγηση του «Γεροντικού» τη σχετική με τον αββά Μακάριο

 τον Αιγύπτιο.

« Ενώ ο αββάς Μακάριος πήγαινε κάποτε από το έλος στο κελλί 

του, φορτωμένος φοινικοβλαστούς, τον συνάντησε ο διάβολος

 στον δρόμο, με δρεπάνι. Και καθώς θέλησε να τον χτυπήσει, δεν

 μπόρεσε. Και του λέγει: 

'' Πολλή αντίσταση βρίσκω σε σένα, Μακάριε, μη μπορώντας να 

σου κάμω κακό. Και όμως, ό,τι κάνεις το κάνω και εγώ. Συ νηστεύεις;

 Και εγώ δεν τρώγω καθόλου. Αγρυπνείς; Και εγώ δεν κοιμάμαι 

καθόλου. Ένα μονάχα έχεις και με νικάς ''. 

Τον ρωτά ο αββάς Μακάριος '' Ποιο είναι αυτό; '' 

Και εκείνος αποκρίνεται∙ '' Η ταπείνωσή σου. Αυτή με εξουδετερώνει '' ».

Τί κάνεις για τους ανθρώπους;

Πες μου, τί λόγο θα δώσεις στο Θεό εσύ που ντύνεις τους τοίχους και 

όχι τους ανθρώπους; Εσύ που στολίζεις ένα ζώο και αδιαφορείς για 

τα κουρέλια που φοράει ο συνάνθρωπός σου; Εσύ που σου σαπίζουν

 τα φαγητά και δε δίνεις σ’ αυτούς που πεινάνε;

ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΣΕ ΠΡΟΔΙΔΕΙ

Βλέπεις αυτούς τους τοίχους που καταρρέουν από το χρόνο, και που 

τα ερείπιά τους ξεφυτρώνουν μέσα στην πόλη όπως οι σκόπελοι

 αναδύονται μέσα από το νερό; 

Όταν χτίζονταν, οι πλούσιοι νοιάζονταν για τους τοίχους και

 αδιαφορούσαν για τους φτωχούς. Πού πήγε λοιπόν η μεγαλοπρέπειά

 τους; Πού πήγε κι αυτός που περηφανευόταν γι’ αυτή τη μεγαλοπρέπεια;

 Βλέπεις πώς γκρεμίζονται και χάνονται σαν τα παλάτια που χτίζουν 

τα παιδιά στην άμμο για να παίξουν; 

Κι ο πεθαμένος κλαίει στον Άδη για τη ζωή που χαράμισε σε μάταια

 πράγματα. Να έχεις ψυχή μεγάλη. Οι τοίχοι, οι μικροί και οι μεγάλοι,

 κάνουν την ίδια δουλειά.

Όταν μπω σε σπίτι ανθρώπου κακόγουστου και νεόπλουτου και το

 δω πνιγμένο στα στολίδια, ξέρω πως ο άνθρωπος αυτός δεν έχει 

τίποτα πιο πολύτιμο από αυτά που φαίνονται, και πως στολίζει 

τα άψυχα ενώ αφήνει αστόλιστη την ψυχή του. 

Πες μου ποιά ανάγκη εξυπηρετούν καλύτερα τα πολυτελή κρεβάτια

 ή τραπέζια, οι πολυθρόνες και τα αμάξια, ώστε να, μην περνάει το

 χρήμα στους φτωχούς, που χιλιάδες παρακαλάνε έξω απ’ τις πόρτες 

με σπαρακτική φωνή; Και συ αρνείσαι να δώσεις, γιατί λες πως δεν

 έχεις για όλους αυτούς.

Κι ενώ τα χείλη σου ορκίζονται, το χέρι σου σε προδίδει. Γιατί το 

χέρι σου σε διαψεύδει, φωνάζοντας χωρίς να μιλά, έτσι καθώς λάμπει

 πάνω του το δέσιμο του δαχτυλιδιού. Πόσους μπορεί να σώσει από τα

 χρέη ένα σου δαχτυλίδι;

Πόσα σπίτια που χάνονται θα έκανε να ορθοποδήσουν; Μία σου 

ντουλάπα μπορεί να ντύσει πόλη ολόκληρη που τρέμει από το κρύο.

 Κι εσύ κάθεσαι και διώχνεις το φτωχό αβοήθητο, χωρίς να φοβάσαι

 το Θεό που θα σε κρίνει. 

Δεν έδωσες συμπόνια, δε θα πάρεις συμπόνια. Δεν άνοιξες την πόρτα,

 θα σε διώξουν από τη Βασιλεία. Δεν έδωσες ψωμί, δε θα πάρεις αιώνια ζωή.

Μ. Βασίλειος

Το Ευαγγελικό και Αποστολικό Ανάγνωσμα της ερχόμενης Κυριακής

† Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

(† Β΄ Ματθαίου)

Ευαγγελική Περικοπή,

Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον

Κεφ. δ΄: 18-23 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, περιπατῶν ὁ ᾿Ιησοῦς παρὰ τὴν 

θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας, εἶδε δύο ἀδελφούς,

 Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ ᾿Ανδρέαν

 τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον

 εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς· καὶ λέγει

 αὐτοῖς· Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς

 ἀνθρώπων.

 Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ. 

Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν, εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, ᾿Ιάκωβον

 τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ ᾿Ιωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ

 Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν, καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν·

καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς.

 Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν, 

ἠκολούθησαν αὐτῷ. 

Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ ᾿Ιησοῦς διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς 

αὐτῶν, καὶ κηρύσσων τὸ Εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας, καὶ θεραπεύων πᾶσαν

 νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Απόστολος,

Πρὸς Ῥωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀναγνωσμα

Κεφ. β΄: 10-16

Ἀδελφοί, δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομένῳ τὸ ἀγαθόν, 

᾿Ιουδαίῳ τε πρῶτον καὶ ῞Ελληνι· οὐ γάρ ἐστι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ. 

Ὅσοι γὰρ ἀνόμως ἥμαρτον, ἀνόμως καὶ ἀπολοῦνται· καὶ ὅσοι ἐν νόμῳ

 ἥμαρτον, διὰ νόμου κριθήσονται. Οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι

 παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ᾿ οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται. Ὅταν γὰρ ἔθνη 

τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες

 ἑαυτοῖς εἰσι νόμος, οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν

 ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καὶ

 μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ 

ἀπολογουμένων - ἐν ἡμέρᾳ

 ὅτε κρινεῖ ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου

 διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ.

Τα πνευματικά οφέλη της συμμετοχής στις ιερές ακολουθίες και τη θεία λειτουργία

Δε μεταλαμβάνουν όλοι οι χριστιανοί που έρχονται στη θεία λειτουργία.

 Αλλά όλοι οι χριστιανοί που πηγαίνουν στη θεία λειτουργία παίρνουν τη

 χάρη του Θεού, σύμφωνα με τα μέτρα τα πνευματικά στα οποία βρίσκονται. 

Για παράδειγμα, οι ιερατικές ευλογίες που δίνονται στους πιστούς κατά τη

 θεία λειτουργία είναι πολύ σημαντικές. Σε κάθε λειτουργία λέγεται

 τέσσερις φορές για όλους τους χριστιανούς : «Εἰρήνη πᾶσι». 

Σε κάθε λειτουργία λέγονται τα λόγια: «Πάντων ὑμῶν, μνησθείη Κύριος

 ὁ Θεὸς ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν

 αἰώνων»∙ σε κάθε λειτουργία λέγεται το : «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν

 Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ

 Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν»∙ σε κάθε λειτουργία λέγονται τα

 λόγια: «Καὶ ἔσται τὰ ἐλέη τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ

 Χριστοῦ, μετὰ πάντων ὑμῶν»∙ σε κάθε λειτουργία λέγεται :«Σῶσον, ὁ Θεός,

 τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου»∙ σε κάθε λειτουργία

 λέγεται : «Εὐλογία Κυρίου καὶ ἔλεος Αὐτοῦ ἔλθοι ἐφ' ἡμᾶς, τῇ αὐτοῦ θείᾳ

 χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». 

Γι’ αυτό, αυτοί οι οποίοι πηγαίνουν στις ακολουθίες κατά τη διάρκεια 

της εβδομάδας, έστω και με την επιθυμία να εκπληρωθούν κάποιες 

επιθυμίες τους, θα ήταν καλό να πηγαίνουν και την Κυριακή, ακόμη 

και με την προσδοκία που αναφέραμε, γιατί η θεία λειτουργία είναι 

πιο γεμάτη με ευλογίες από κάθε άλλη ακολουθία.

Εγώ επιμένω στη συμμετοχή στη θεία λειτουργία! Εξάλλου, είναι το 

ελάχιστο που μπορεί να κάνει κάθε άνθρωπος, όταν αναφερόμαστε στη

 συμμετοχή στις ιερές ακολουθίες. 

Θα έπρεπε βέβαια να συμμετέχουμε και σε άλλες ιερές ακολουθίες που

 έχουν ένα ρόλο προετοιμασίας. Και επειδή η θεία λειτουργία είναι

 η κορυφή, το απόγειο των ιερών ακολουθιών, όσοι από τους ιερωμένους

 θέλουν να λειτουργήσουν προετοιμάζονται με άλλες ιερές ακολουθίες.

Η θεία λειτουργία δεν είναι μια ακολουθία που τελείται άσχετα με

 άλλες ακολουθίες. Γι’ αυτό και στα γαλλικά, για παράδειγμα, λειτουργία 

ονομάζονται και οι υπόλοιπες ακολουθίες.

Εμείς, όταν λέμε θεία λειτουργία, κατανοούμε ένα συγκεκριμένο πράγμα. 

Τις άλλες ακολουθίες τις θεωρούμε κάτι άλλο. Στην πραγματικότητα οι 

άλλες ακολουθίες δεν είναι κάτι ξεχωριστό, αλλά είναι μέσα προορισμένα 

να μας παρουσιάσουν ενώπιον του Θεού, μέσα για να εξωτερικεύουμε με

 τα λόγια τους τον ψυχικό μας κόσμο, μέσα για να προσευχηθούμε και να

 διδαχτούμε, γιατί μέσα στα πλαίσια των ιερών ακολουθιών

 προσευχόμαστε και διδασκόμαστε. 

Διδασκόμαστε προσευχόμενοι και προσευχόμαστε διδασκόμενοι. Σ’ αυτό 

το στόχο προσβλέπουν οι ευχές των ιερών ακολουθιών.

Όταν πηγαίνεις στην Εκκλησία και δεν υπάρχει ακολουθία, μπορείς να 

προσεύχεσαι με τις προσευχές σου και με τα λόγια σου, αλλά δεν είσαι

 δεσμευμένος, όπως συμβαίνει με τις σκέψεις που εμπεριέχονται στις ιερές

 ακολουθίες. Για παράδειγμα, στη θεία λειτουργία λέγεται: «Ἄνω σχῶμεν

 τὰς καρδίας» και εμείς απαντάμε «Ἔχομεν πρὸς τὸν Κύριον». 

Και λέμε τα λόγια «Ἔχομεν πρὸς τὸν Κύριον», έστω κι αν δεν έχουμε τις 

καρδιές μας δοσμένες στον Κύριο, όπως απαιτεί η τάξη και η ακολουθία.

 Βέβαια, στην πραγματικότητα εμείς γι’ αυτό το λόγο είμαστε στην

 ακολουθία, για να προσφέρουμε στον Κύριο τις καρδιές μας, να τις 

ανεβάσουμε ψηλά, να μην τις έχουμε καθηλωμένες στη γη.

Πηγή: «Ο Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν

Χωρίς φως, φωτισμένος»

Μετάφραση- επιμέλεια:

Πρωτοπρ. Κωνσταντίνος Καραϊσαρίδης

Εκδόσεις ΑΘΩΣ

Ἡ προσευχή πλουτίζει πνευματικά τόν άνθρωπο

Ἡ προσευχή πλουτίζει πνευματικά τόν ἄνθρωπο.

                Μέ­σα ἀ­πό τήν προ­σευ­χή του ὁ πι­στός ἀ­πο­κτά ἀ­γα­θά, ὅ­πως τό φω­τι­σμό τῆς ψυ­χῆς,  τή συγχώριση τῶν ἁμαρτιῶν ,τίς δι­ά­φο­ρες ἀ­ρε­τές,  τά χά­ρι­σμα­τα τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, τή βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ, καί κάθε χαρά καί εὐλογία. Ἀ­κό­μα καί νά θαυ­μα­τουρ­γίες γίνονται μέ τή σωστή καί θερμή προσευχή, καί ἄλ­λα δῶ­ρα τοῦ Θε­οῦ, πού δέ μπο­ρεῖ νά τά βρεῖ που­θε­νά ἀλ­λοῦ. Καί ἕ­να ἄλ­λο σο­βα­ρό εὐ­ερ­γέ­τη­μα, εἶ­ναι ὅ­τι μέ τήν προ­σευ­χή δί­νου­με στόν α­ει­κί­νη­το νοῦ μας σω­στή ἀ­πα­σχό­λη­ση γιά νά μήν πα­ρα­σύ­ρε­ται ἀ­πό τήν ἁ­μαρ­τί­α.

Ἡ  ἀπουσία τῆς προσευχῆς ζημιώνει  τόν ἄνθρωπο καί τόν κάνει δυστυχισμένο.

                 Ἡ ἔλ­λει­ψη τῆς προ­σευ­χῆς, προ­κα­λεῖ πνευ­μα­τι­κό θά­να­το καί εἶ­ναι ἁ­μαρ­τί­α γιά τόν χρι­στια­νό.Ἡ στέρηση τοῦ φαγητοῦ ἀπό τό σῶμα καί ἡ στέρηση τῆς προσευχῆς ἀπό τήν ψυχή ἔχουν τά ἴδια ἀποτελέσματα, τό θάνατο· στό μέν σῶμα, τό φυσικό θάνατό, στή δέ ψυχή τόν πνευματικό. Μή­πως δέν εἶ­ναι ἡ ἔλ­λει­ψη τῆς προ­σευ­χῆς πού ἔ­κα­με σή­με­ρα τόν ἄν­θρω­πο, ἀ­το­μι­κι­στή, ἐ­γω­ϊ­στή, σκλη­ρό καί ἄ­πο­νο, σαρ­κο­λά­τρη καί φι­λή­δο­νο καί τήν κοι­νω­νί­α μας ζούγ­κλα καί κάθε ἄλλο παρά ἀνθρώπινη;

                Ἄν­θρω­πος πού δέν προ­σεύ­χε­ται δέν ἔ­χει τί­πο­τε, για­τί δέ ζη­τᾶ καί ἑ­πο­μέ­νως δέ λαμ­βά­νει, ἀλ­λά καί  ἀ­φοῦ δέν πλη­σιά­ζει τό Θε­ό, τόν αἰχ­μα­λω­τί­ζει ὁ δι­ά­βο­λος καί τόν πα­ρα­σύ­ρει στήν κα­κί­α του. Τόν κά­νει ἐ­γω­ϊ­στή, φί­λαυ­το, ὑ­περή­φα­νο, νο­μί­ζει τόν ἑ­αυ­τό του αὐ­τάρ­κη, ἐ­νῶ εἶ­ναι πάμ­πτω­χος·  νο­μί­ζει τόν ἑ­αυ­τό του δυ­να­τό, ἐ­νῶ εἶ­ναι χῶ­μα καί στά­χτη. Δέ στηρίζεται στό Θεό ἀλλά στόν ἑαυτό του καί σέ τελευταία ἄνάλυση  ἀ­πο­τυγ­χά­νει, για­τί τό στή­ριγ­μά του ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται τελικά σα­που­νό­φου­σκα.

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ προσεύχονταν

                Γιά νά ἀ­πο­φύ­γουν οἱ ἄν­θρω­ποι τοῦ Θε­οῦ, τόν πιό πά­νω κίν­δυ­νο πάν­το­τε προ­σεύ­χον­ταν καί θε­ω­ροῦ­σαν ἁ­μαρ­τί­αν νά πα­ρα­λεί­ψουν τήν προ­σευ­χή. Γιά πα­ρά­δειγ­μα ὁ προ­φή­της Σα­μου­ήλ, ἔ­λε­γε: « ἐ­μοί δέ μή γέ­νοι­το ἁ­μαρ­τεῖν τοῦ δι­α­λει­πεῖν με προ­σευ­χό­με­νον» (Α΄Βασ. 11, 13). Δη­λα­δή εἴ­θε νά μή μοῦ συμ­βεῖ νά πα­ρα­λεί­ψω τήν προ­σευ­χή μου καί νά ἁ­μαρ­τή­σω. Ἄν αὐ­τά ἔ­λε­γαν οἱ ἅ­γιοι ἄν­θρω­ποι τοῦ Θε­οῦ, τί θά ποῦ­με ἔ­μεῖς σή­με­ρα πού ἡ ἁ­μαρ­τί­α δι­α­φη­μί­ζε­ται καί κυ­κλο­φο­ρεῖ μέ τά πιό σύγ­χρο­να μέ­σα, τή συ­ναν­τοῦ­με σέ κά­θε μας βῆ­μα, σέ κά­θε μας κί­νη­ση καί εἶ­ναι τό­σο προ­κλη­τι­κή καί ἀ­πει­λη­τι­κή νά μᾶς  πα­ρα­σύ­ρει μέ τό μέ­ρος της; Ἄν δέν κα­τα­φεύ­γου­με μέ τήν προ­σευ­χή μας στό Θε­ό, γιά νά μᾶς στη­ρί­ξει, νά μᾶς δώ­σει δυ­νά­μεις νά  νι­κή­σου­με τήν ἁ­μαρ­τί­α καί νά γλυ­τώ­σου­με τόν πνευ­μα­τι­κό θά­να­το, πού ἀλ­λοῦ καί μέ ποι­ό τρό­πο θά ἀ­πο­φύ­γου­με αὐ­τή τήν αἰ­ώ­νια κα­τα­στρο­φή; Μιά εἶ­ναι ἡ ἀ­πάν­τη­ση· Μό­νο μέ τήν προ­σευ­χή θά βο­η­θη­θοῦ­με καί θά νι­κή­σου­με.

                Ἄς προ­σευ­χό­μα­στε λοι­πόν ὅ­σο πιό συ­χνά μπο­ροῦ­με γιά νά ἔ­χου­με τήν ἀ­σφά­λεια πού ἐπιθυμοῦμε.

Η Καστοριά τίμησε τον Άγιο Λουκά τον Ιατρό

Στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικάνορος Καστοριάς εορτάστηκε η μνήμη του Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως του Ιατρού και θαυματουργού, στις 10 και 11 Ιουνίου 2014.
Το απόγευμα της παραμονής τελέσθηκε Αρχιερατικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητρπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ, ενώ ανήμερα της εορτής το πρωί τελέσθηκε ο Όρθρος και Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας και άλλων κληρικών της τοπικής Εκκλησίας.

Ο Σεβασμιώτατος στο χαιρετισμό του αναφέρθηκε στον Άγιο Λουκά και τις καθημερινές θαυματουργές του παρουσίες σε ασθενείς συνανθρώπους μας τονίζοντας την παρρησία που έχει προς τον Θεό.
Επίσης, δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στους Αγίους Αποστόλους Βαρθολομαίο και Βαρνάβα, που τιμώνται σήμερα και να ευχηθεί πολλά τα έτη στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος άγει τα ονομαστήριά του,
Να σημειώσουμε πως οι πιστοί είχαν την ευκαιρία να προσκυνήσουν τεμάχιο ιερού λειψάνου του Αγίου Λουκά το οποίο φυλάσσεται στη Μητρόπολή μας

Εἰς τήν ἁγίαν Πεντηκοστήν

Εἰς τήν ἁγίαν Πεντηκοστήν

Κάθε μέρα 
 …Θέλετε νά μάθετε ὅτι καί αὐτή ἡ σημερινή γιορτή μπορεῖ νά γίνεται κάθε μέρα ἤ μᾶλλον γιορτάζεται κάθε μέρα; Ἄς δοῦμε ποιά εἶναι ἡ αἰτία αὐτῆς τῆς γιορτῆς καί γιατί τή γιορτάζουμε. Γιατί ἦρθε σέ μᾶς τό Πνεῦμα. Ὅπως δηλαδή ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ εἶναι μαζί μέ τούς ἀνθρώπους, τούς πιστούς, ἔτσι καί τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἀπό ποῦ τό καταλαβαίνουμε; «Ὅποιος μέ ἀγαπᾶ», λέει, «θά τηρήσει τίς ἐντολές μου κι ἐγώ θά παρακαλέσω τόν Πατέρα μου καί θά σᾶς δώσει ἄλλον Παράκλητο, γιά νά μείνει μαζί σας αἰώνια, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας». Ὅπως, λοιπόν, εἶπε γιά τόν ἑαυτό του ὅτι «Νά, ἐγώ εἶμαι μαζί σας ὅλες τίς μέρες μέχρι τή συντέλεια τοῦ αἰῶνος, καί μποροῦμε πάντοτε νά γιορτάζουμε τά Ἐπιφάνεια, ἔτσι καί γιά τό ἅγιο Πνεῦμα εἶπε ὅτι "αἰώνια εἶναι μαζί σας" καί μποροῦμε πάντοτε νά γιορτάζουμε Πεντηκοστή»…
 Γιορτή δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά εὐφροσύνη. Καί εὐφροσύνη πνευματική καί τοῦ νοῦ δέν προκαλεῖ τίποτε ἄλλο παρά ἡ συνείδηση πράξεων ἀγαθῶν. Κι ὅποιος ἔχει ἀγαθή συνείδηση καί τέτοιες πράξεις μπορεῖ πάντοτε νά γιορτάζει.
Παλιές καί νέες εὐλογίες 
 Θἄθελα νά ἀφιερώσω σ’ αὐτό ὅλη τήν ὁμιλία. Γιατί ἐκεῖνοι πού μετά ἀπό καιρό βάζουν κάποιους στό χέρι, δέν τούς ἀφήνουν εὔκολα. Ἐπειδή, λοιπόν, κι ἐμεῖς σᾶς πιάσαμε στά δίκτυα μας, ἐσᾶς πού ἤρθατε μετά ἀπό καιρό, δέν θέλουμε νά σᾶς ἀφήσουμε σήμερα. Ἀλλά γιά νά μή φύγετε χωρίς ν’ ἀκούσετε τίποτε γιά τή γιορτή, πρέπει μετά τήν παραίνεση αὐτή νά στρέψω τό λόγο στήν αἰτία τῆς γιορτῆς. Πολλές φορές βέβαια κατέβηκαν ἀπό τόν οὐρανό στή γῆ πολλά ἀγαθά γιά τούς ἀνθρώπους, ἀλλά σάν τά σημερινά ποτέ προηγουμένως δέν κατέβηκαν.Ἀκοῦστε, λοιπόν, ποιά ἦταν τά προηγούμενα καί ποιά τά σημερινά, γιά νά δεῖτε καί τή διαφορά τῶν δύο. Ἔβρεξε ὁ Θεός μάννα στή γῆ καί ψωμί τοῦ οὐρανοῦ τούς ἔδωσε. Ψωμί τῶν ἀγγέλων, λοιπόν, ἔφαγε ὁ ἄνθρωπος. Μεγάλο ἔργο πράγματι κι ἀντάξιο τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. Μετά ἀπό ἐκεῖνο, κατέβηκε φωτιά καί διόρθωσε τόν ἰουδαϊκό λαό, πού ἦταν στήν πλάνη, κι ἅρπαξε τή θυσία ἀπό τό βωμό. Κατέβηκε πάλι βροχή, ὅταν ἔλειωναν ὅλοι ἀπό τήν πεῖνα καί προκάλεσε πολύ καλή σοδειά.
 Μεγάλα τοῦτα καί θαυμαστά. Ἀλλά τά σημερινά εἶναι πολύ μεγαλύτερα. Γιατί σήμερα δέν κατέβηκε μάννα καί φωτιά καί βροχή, ἀλλά βροχή χαρισμάτων πνευματικῶν. Κατέβηκαν ἀπό τόν οὐρανό νιφάδες οἱ ὁποῖες δέν διεγείρουν τή γῆ σέ καρποφορία, ἀλλά πείθουν τή φύση τῶν ἀνθρώπων νά ἀποδώσει τόν καρπό τῆς ἀρετῆς στόν Γεωργό τῶν ἀνθρώπων. Κι ὅσοι δέχθηκαν μιά σταγόνα ἀπό ἐκεῖ, ἀμέσως ξέχασαν τή φύση τους· καί ξαφνικά γέμισε ἀγγέλους ὅλη ἡ γῆ· ἀγγέλους, ὄχι ἐπουράνιους, ἀλλά πού ἔδειχναν τήν ἀρετή τῶν ἀσωμάτων δυνάμεων στό ἀνθρώπινο σῶμα. Δέν κατέβηκαν βέβαια ἐκεῖνοι κάτω, ἀλλά αὐτό πού ἦταν πιό θαυμαστό, οἱ κάτω ἀνέβηκαν πρός τήν ἀρετή ἐκείνων. Δέν πέταξαν τή σάρκα οὔτε περιφέρονταν μέ γυμνές τίς ψυχές, ἀλλά παραμένοντας στή φύση τους ἔγιναν ἄγγελοι κατά τήν προαίρεση.
Βροχή χαρισμάτων 
 Καί γιά νά μάθεις ὅτι οὔτε ἡ προηγούμενη τιμωρία ἦταν τιμωρία, ὅταν εἶπε ὅτι «γῆ εἶσαι καί στή γῆ θά ἀπέλθεις», γι’ αὐτό σ’ ἄφησε νά μένεις στή γῆ, γιά νά δειχθεῖ περισσότερο ἡ δύναμη τοῦ Πνεύματος, πού μέ χωματένιο σῶμα κάνει τόσο μεγάλα ἔργα. Μποροῦσες νά δεῖς γλῶσσα πήλινη νά προστάζει τούς δαίμονες· μποροῦσες νά δεῖς χέρι πήλινο νά θεραπεύει νοσήματα. Μᾶλλον, ὄχι μόνο πήλινο χέρι μποροῦσες νά δεῖς ἀλλά κάτι πολύ πιό θαυμαστό, σκιές πηλίνων σωμάτων νά νικοῦν καί τόν θάνατο καί τίς ἀσώματες δυνάμεις, ἐννοῶ τούς δαίμονες.
 Κι ὅπως, μόλις φανεῖ ὁ ἥλιος κατατροπώνεται τό σκοτάδι, χώνονται στίς φωλιές τους τά θηρία, φονιάδες καί ληστές καί τυμβωρύχοι τρέχουν στίς κορυφές τῶν βουνῶν, ἔτσι μόλις ἐμφανίστηκε ὁ Πέτρος καί μίλησε, κατατροπώθηκε τό σκότος τῆς πλάνης, ἀνεχώρησε ὁ διάβολος, δραπέτευσαν οἱ δαίμονες, ἐξαφανίστηκαν οἱ σωματικές ἀρρώστιες, θεραπεύτηκαν νοσήματα ψυχῶν, καταδιώχθηκε κάθε κακία, ἡ ἀρετή ἐπέστρεψε πάλι στή γῆ. Κι ὅπως ἀπό βασιλικό θησαυροφυλάκιο, πού ἔχει χρυσάφι καί πολύτιμους λίθους, κι ἄν ἕνα μικρό θησαυρό μπορέσει νά βγάλει κάποιος, κι ἕνα μόνο λίθο, κάνει πολύ πλούσιο τόν κάτοχό του, ἔτσι ἔγινε καί μ’ ὅσα ἔβγαιναν ἀπό τά στόματα τῶν ἀποστόλων. Γιατί ἦταν βασιλικά θησαυροφυλάκια τά στόματά τους, πού εἶχαν μέσα ἀποθηκευμένη θεραπευτική δύναμη. Ὅ,τι δέν μποροῦσε νά κάνει χρυσός, οὔτε πολύτιμος λίθος, αὐτό ἔκαναν τά λόγια τοῦ Πέτρου. Πόσα τάλαντα χρυσάφι θά μποροῦσαν νά ἀνορθώσουν τόν ἐκ γενετῆς χωλό; Ἀλλά ὁ λόγος τοῦ Πέτρου εἶχε τή δύναμη νά ἐξαφανίσει αὐτή τή φυσική ἀναπηρία.
 Πράγματι, ἦταν ἐκεῖνοι γιατροί τῆς οἰκουμένης καί γεωργοί καί κυβερνῆται. Γιατροί μέν, γιατί θεράπευαν ἀσθένειες· γεωργοί, γιατί ἔσπερναν τό λόγο τῆς εὐσέβειας· κυβερνῆται, γιατί ἔπαυσαν τήν ταραχή τῆς πλάνης…
Δῶρο τῆς καταλλαγῆς μέ τόν Πατέρα 
 Πράγματι ἡ φύση μας πρίν ἀπό δέκα ἡμέρες ἀνέβηκε στό βασιλικό θρόνο καί τό Πνεῦμα τό ἅγιο κατέβηκε σήμερα στή φύση μας. Ἀνέβασε ὁ Κύριος τή δική μας ἀπαρχή καί κατέβασε τό Πνεῦμα τό ἅγιο... Καί γιά νά μήν ἀμφιβάλλει κανείς καί ἀπορεῖ τί ἔκανε ἄραγε ὁ Χριστός ὅταν ἀνέβηκε· ἄραγε συμφιλίωσε τόν Πατέρα; Ἄραγε τόν ἔκανε εὐμενῆ; Θέλοντας νά μᾶς δείξει ὅτι τόν συμφιλίωσε μέ ἐμᾶς, μᾶς ἔστειλε ἀμέσως τά δῶρα τῆς συμφιλιώσεως. Διότι, ὅταν οἱ ἐχθροί ἑνώνονται καί συμφιλιώνονται μεταξύ τους, μετά τή συμφιλίωση ἀμέσως ἀκολουθοῦν εὐχές, δεξιώσεις καί δῶρα. Στείλαμε, λοιπόν, ἐμεῖς πίστη καί πήραμε ἀπό ἐκεῖ χαρίσματα. Στείλαμε ὑπακοή καί πήραμε δικαίωση.

 Ἰω. Χρυσοστόμου
 Εἰς τήν Πεντηκοστήν, 
Λόγος Α’ PG 50, 454-456

ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

† Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

(† ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ)

Ευαγγελική Περικοπή,

Ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην
Κεφ. ζ΄: 37-52, η΄: 12

Τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς Ἑορτῆς, εἱστήκει ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ Γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Τοῦτο δὲ εἶπε

ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΙΣ

ΛΗΞΗ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ

Από το Γεροντικό

Ρώτησαν μιά φορά οι Αδελφοί τόν μεγάλο εραστή της ησυχίας, τόν Όσιο Αρσένιο, γιατί τους απόφευγε τόσο πολύ.

Φοβάσαι μή ζημιωθής άπό μας, Άββά;

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

 
Έλεγε ο γέρων Παίσιος. Η γυναίκα όταν είναι έγκυος πρέπει να είναι ήρεμη, να διαβάζει το Ευαγγέλιο, να προσεύχεται, να λέει την ευχή. Έτσι αγιάζεται και το παιδί. Από τώρα αρχίζει η ανατροφή του παιδιού. Να προσέχεις να μην στεναχωρείς την έγκυο για κανένα λόγο.


Ο Διάβολος προσπαθεί να τα καταστρέψει όλα για να μη βρει η νέα γένια καλή «μαγιά» για να «ζυμωθεί».


Πρέπει να απλοποιήσουμε