Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015

Ἡ κοίμησή της


koimisi Theotokou

Κορώνα τοῦ καλοκαιριοῦ ὁ Αὔγουστος καί τῆς κορώνας κόσμημα ἀκριβό τῆς Παναγιᾶς μας ἡ γιορτή· μιά μικρή Πασχαλιά, μιά Λαμπρή μέσα στό καλοκαίρι. Τήν γιορτάζει πανηγυρικά ὁ λαός μας μέ τή λαμπρότητα καί τή δόξα πού γιορτάζει τήν ᾿Ανάσταση τοῦ Κυρίου. Καί τοῦτο δέν εἶναι τυχαῖο· μέ τή γιορτή αὐτή περνᾶ στή γλῶσσα τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ ὁ ὅρος κοίμηση γιά τό γεγονός τοῦ θανάτου. ῾Υπάρχει τάχα ἄλλο μήνυμα πιό ποθητό γιά τόν ταλαίπωρο ἄνθρωπο τῆς γῆς, πού ἐνῶ μέ λαχτάρα ζητᾶ νά χαρεῖ καί νά χορτάσει τή ζωή, καθημερινά αἰσθάνεται βαριά ἐπάνω του τή σκιά τοῦ θανάτου;
Τό κράτος βέβαια τοῦ θανάτου τό συνέτριψε ὁ Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστός, ὁ νικητής τοῦ θανάτου. Τή νίκη ὅμως αὐτή τήν ζῆ καί τήν χαίρεται ἡ ᾿Εκκλησία ἐφαρμοσμένη στούς ἁγίους της. ῞Ολοι ἐκεῖνοι πού μέ τήν πίστι στόν ᾿Ιησοῦ Χριστό, «μεταβαίνουν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν» ἔχουν μ᾿ αὐτό τό πέρασμα τήν πρώτη δόση τῆς ὁλοκληρωτικῆς καταργήσεως τοῦ θανάτου. ῞Οπως τόν Κύριο καί Θεό τους ἔτσι καί τούς ἴδιους ἀδυνατεῖ νά τούς κρατήσει δεσμίους του ὁ θάνατος. Γι᾿ αὐτό καί οἱ μνῆμες τῶν ἁγίων μας, πού εἶναι ἡ ἐπέτειος τοῦ θανάτου τους, δέν ἔχουν τίποτε τό λυπηρό. ᾿Αντίθετα εἶναι ἡμέρες γιορτῆς.
Ἀλλά τή νίκη τοῦ Χριστοῦ ἐναντίον τοῦ θανάτου τή διαγγέλλει κατ᾿ ἐξοχήν ἡ Κοίμηση ἐκείνης ἡ ὁποία χάρισε στόν Κύριο τή σάρκα τήν ἀνθρώπινη, γιά νά τήν ἀναστήσει αὐτός καί νά τήν ἀφθαρτοποιήσει· ἐκείνης πού εἶναι ἡ ἁγία ἁγίων μείζων, ἡ Παναγία μας. Καί ἔχει αὐτό τή θεολογική του ἐξήγηση. Στήν πίστη τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας μας τό πρόσωπο τῆς Παρθένου Μαρίας εἶναι τό σύμβολο τῆς ᾿Εκκλησίας ὅλης καί τῆς κάθε μιᾶς πιστῆς ψυχῆς. Στήν Θεοτόκο βλέπει ὁ κάθε πιστός τόν ἑαυτό του ὡς μέλος τῆς ᾿Εκκλησίας καί στήν κοίμησή της νιώθει τό δικό του θάνατο ὡς μία κοίμηση, ἕναν ὕπνο μέσα στά χέρια τοῦ Θεοῦ. ῎Ετσι ἀπαλλάσσεται ἀπό τό φόβο τοῦ θανάτου. ᾿Ανανεώνει τήν ἐλπίδα του ὅτι κοιμοῦνται καί θ᾿ ἀναστηθοῦν μιά μέρα ὅλοι οἱ ἀγαπημένοι του νεκροί. Διατρανώνει τήν ὁμολογία τῆς πίστεώς μας «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν».


Στέργιος Ν. Σάκκος

Γιατί Παναγία;

panagia


Ἀναρωτηθήκατε ποτέ γιατί ἀποκαλοῦμε τήν Παρθένο Μαρία Παναγία, ἐνῶ τόν ἴδιο τόν Κύριο τόν ὀνομάζουμε ἁπλῶς ἅγιο; Εἶναι ἕνα ἐρώτημα μέ τό ὁποῖο ἐπιχειροῦν νά μᾶς αἰφνιδιάσουν ὁρισμένοι αἱρετικοί, καταλήγοντας στό ἄτοπο συμπέρασμα ὅτι ἔτσι ἀποδίδουμε στό πλάσμα μεγαλύτερη τιμή ἀπ' ὅ,τι στόν Πλάστη. Τί συμβαίνει, λοιπόν; Θεωροῦμε τήν Παναγία ἀνώτερη ἀπό τόν ἅγιο Θεό; Κι ἄν ὄχι, τότε πῶς δικαιολογεῖται τό ὄνομά της;

Μελετώντας τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία μαθαίνουμε ὅτι μία σειρά αἱρετικῶν, ἀπό τούς ἀρχαίους ἀντιδικομαριανῖτες μέχρι τίς σύγχρονες προτεσταντικές ἀποφύσεις καί μάλιστα τούς χιλιαστές, ἀποσκοπώντας κυρίως στό νά προσβάλουν τό δόγμα τῆς θεότητος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πολέμησαν μέ λύσσα τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας γιά τή μητέρα τοῦ Κυρίου. Κατεβάζουν τή Θεοτόκο στό ἐπίπεδο μιᾶς ἁπλῆς γυναίκας, πού δέν διαφέρει σέ τίποτε ἀπό ὅλες ἐκεῖνες τίς ψυχές πού εὐαρέστησαν τόν Κύριο. Ἐξάλλου οἱ παπικοί ὑπερτίμησαν τόσο πολύ τήν Παρθένο, ὥστε σχεδόν τή θεοποίησαν καί τήν ἐξίσωσαν μέ τά πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος, δημιουργώντας ἔτσι μία βλάσφημη τετράδα. Ἀνάμεσα στήν ὑποτίμηση τῶν προτεσταντῶν καί τήν ὑπερτίμηση τῶν παπικῶν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας κρατᾶ τή Θεοτόκο στή θέση πού τῆς πρέπει, ἀποδίδοντάς της τήν τιμή πού ὁ Κύριος τῆς ἀναγνώρισε. Τιμᾶ τήν Κεχαριτωμένη ὡς τή μία μετά τόν Ἕνα, τό «λαμπρόν τῆς χάριτος γνώρισμα», τό καθαρόν τοῦ Λόγου σκήνωμα, τόν πανάμωμο ναό τοῦ Ὑψίστου. Γιατί ὅμως τήν ὀνομάζει Παναγία; Καί, προσβάλλει ἄραγε τόν Κύριο ἡ ὀνομασία αὐτή;
Στήν πίστη μας ἕνας εἶναι «ὁ ἅγιος», ὁ τριαδικός Θεός. Αὐτόν ὑμνοῦν ἀκατάπαυστα οἱ οὐράνιες δυνάμεις μέ τόν τρισάγιο ὕμνο, ὅπως ἀποκαλύφθηκε στόν Ἠσαΐα· «ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ» (Ἠσ 6,3). Σ' αὐτόν ὑποτάσσεται ἡ Ἐκκλησία, αὐτόν ὁμολογοῦν οἱ πιστοί. Στή θ. λειτουργία διακηρύττουμε ὅτι «εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός». Ὁ Θεός εἶναι ἀπόλυτα ἅγιος, γι' αὐτό καί δέν χρησιμοποιοῦμε ὑπερθετικά, οὔτε σύνθετα, πού ἐπιτείνουν τήν ἔννοια τῆς λέξεως ἅγιος, ὅταν αὐτή ἀναφέρεται στόν Θεό. Ἐντούτοις, ὁ ἅγιος Θεός ζητᾶ ἀπό τούς πιστούς του νά τόν μιμηθοῦν, νά γίνουν κι αὐτοί ἅγιοι, γιά νά εἶναι γνήσια παιδιά του. «Ἅγιοι γίνεσθε ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι» (Λε 20,7· Α΄Πέ 1,16).
Τό φαινόμενο αὐτό εἶναι συνηθισμένο στήν ἁγία Γραφή. Λέει π.χ. ὁ Κύριος στόν πλούσιο νεανίσκο· «οὐδείς ἀγαθός εἰ μή εἷς ὁ Θεός» (Μθ 19,17). Κι ὅμως, ὁ ἴδιος χρησιμοποιεῖ τόν χαρακτηρισμό «ἀγαθός» γιά ἕνα δοῦλο· «εὖ δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ!» (Μθ 25,23). Ἀκόμη, ἐνῶ ρητῶς ἀπαγορεύει στούς μαθητές του νά ὀνομάζονται διδάσκαλοι καί πατέρες (Μθ 23,8-11), ὑπῆρχαν πάντοτε καί ὑπάρχουν οἱ διδάσκαλοι καί πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι, λοιπόν, καί στήν Παλαιά καί στήν Καινή Διαθήκη, ἀλλά καί στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας στή συνέχεια, οἱ ἐκλεκτοί δοῦλοι τοῦ Θεοῦ, οἱ πιστοί του ἄνθρωποι ὀνομάζονται ἅγιοι. Ἅγιοι εἶναι οἱ προφῆτες, οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, οἱ ἀπόστολοι, οἱ διδάσκαλοι, οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὅσιοι, οἱ ἀσκητές, οἱ παρθένοι, οἱ ἐγκρατευτές, οἱ ὁμολογητές, οἱ νεομάρτυρες, ἀλλά καί οἱ ἁπλοί χριστιανοί. Ἀνάμεσα σέ ὅλους αὐτούς τούς ἁγίους, πού ἐν συγκρίσει μέ τήν ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ εἶναι σχετικά ἅγιοι, διακρίνεται γιά τήν προσφορά της στήν πραγματοποίηση τοῦ θείου σχεδίου ἡ κεχαριτωμένη μητέρα τοῦ Κυρίου. Σέ σχέση μ' αὐτούς εἶναι ὑπεραγία, εἶναι ἡ Παναγία. Ἔτσι, ἀποδεικνύεται πόσο περιφρονοῦν τό Εὐαγγέλιο οἱ λεγόμενοι εὐαγγελικοί καί πόσο διαστρεβλώνουν τή Γραφή οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «σπουδαστές τῆς Γραφῆς», πού δέν ἀναγνωρίζουν τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ μοναδική, αὐτή τήν ὁποία, ὅπως λέει ὁ ἱερός Δαμασκηνός, «τήν ἔφερε ὁ Θεός στόν κόσμο γιά νά ὑπηρετήσει τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, γιά νά ἐκπληρώσει τή βουλή τοῦ Θεοῦ, τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ του καί τή θέωση τῶν ἀνθρώπων». Τόσο πολύ ξεπερνᾶ ὅλους τούς μάρτυρες ἡ Παρθένος, ὅσο ὁ ἥλιος ξεπερνᾶ τά ἄστρα, γράφει ὁ ἅγιος Βασίλειος Σελευκείας. Εἶναι τό ἀριστούργημα τῆς ἀνθρωπίνης πλάσεως, τό σεπτόν κειμήλιον πάσης τῆς οἰκουμένης, ἡ λαμπροτέρα καί καθαραρωτέρα ἡλίου, τό ἐξαίρετον θαῦμα τῆς ἀγαθότητος τοῦ Θεοῦ.
Θά χρειαζόταν χῶρος καί χρόνος πολύς γιά νά ἀπαριθμήσουμε τά ἐπίθετα καί τούς ἐπαίνους μέ τούς ὁποίους τήν στολίζουν οἱ ἅγιοι πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐκπληρώνοντας ἔτσι τήν προφητεία τῆς ἴδιας ὅτι «ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί» (Λκ 1,48). Ἀρκεῖ ὅμως νά θυμηθοῦμε τόν ἔπαινο καί τή διάκριση πού τῆς κάνει ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὀνομάζοντάς την «Κεχαριτωμένη, εὐλογημένη ἐν γυναιξί» (Λκ 1,28). Τήν διαλέγει ὡς «ἐργαστήριον τῶν δύο φύσεων», γιά νά τοῦ δανείσει τά ἁγνά αἵματά της καί νά γίνει μητέρα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ. Ἔτσι τήν συνιστᾶ στήν ἱστορία ὡς τήν ὡραιότερη ψυχή, τήν εὐγενέστερη ὕπαρξη πού ἐμφανίσθηκε στήν ἀνθρωπότητα. Γι' αὐτό κι ἐμεῖς ὁμολογώντας ἀπόλυτα ἅγιο μόνο τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, μεγαλύνουμε ὡς πρώτη μεταξύ τῶν ἁγίων τήν Παναγία μητέρα του.

Στέργιος Σάκκος
Ἀπολύτρωσις 39 (1984) 45-46

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2015

«Εις όρος υψηλόν»






Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Μιλώντας ο θεόπτης πατέρας της Εκκλησίας, Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, για το γεγονός της φρικτής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού, δεν παραλείπει να εγκωμιάσει ταυτόχρονα και το όρος Θαβώρ, που δέχτηκε αυτήν τη μεγάλη ευλογία. Το παρουσιάζει να χαίρεται, να ευφραίνεται και συγχρόνως να συναγωνίζεται κατά κάποιο τρόπο τον ουρανό. «Τώρα το όρος Θαβώρ χαίρεται πολύ και ευφραίνεται, αυτό το άγιο και θεϊκό όρος...με την ύψωσή Του στα ύψη του ουρανού. Διότι συναγωνίζεται κατά κάποιο τρόπο ως προς την χάρη με τον ουρανό. Διότι σ’ Εκείνον οι Άγγελοι δεν έχουν το σθένος να κρατήσουν το βλέμμα τους προς Αυτόν...ενώ σ’ αυτό το όρος οι πρόκριτοι των Αποστόλων Τον βλέπουν να αστράφτει με τη βασιλική Του δόξα. Σ’αυτό το όρος βεβαιώνεται η ανάσταση των νεκρών και αναδεικνύεται ο Χριστός Κύριος νεκρών και ζώντων, παρουσιάζοντας δίπλα Του από τους νεκρούς τον Μωυσή και φέρνοντας ως μάρτυρα και τον Ηλία, που δεν απέθανε, αλλά ανελήφθη και ζει».


1. «Όρος υψηλόν»

Έτσι το ονομάζει ο Ιερός Ευαγγελιστής Ματθαίος : «παραλαμβάνει ο Ιησούς τον Πέτρον και Ιάκωβον και Ιωάννην τον αδελφόν αυτού και αναφέρει αυτούς εις όρος υψηλόν κατ’ιδίαν» (Ματθ. 17, 1).
Έτσι το χαρακτηρίζουν οι υμνογράφοι της Εκκλησίας μας : «Εις όρος υψηλόν, μεταμορφωθείς ο Σωτήρ, τους κορυφαίους έχων των Μαθητών, ενδόξως εξέλαμψας» (Στιχηρά Κεκραγάρια Εσπερινού Μεταμορφώσεως).

Η κορυφή του υψώνεται μόλις 400 μέτρα πάνω από τη θάλασσα και είναι αρκετά χαμηλή σε σχέση με τις κορυφές των άλλων ορέων της Ιουδαίας. Γιατί άρα το «υψηλόν»; Γιατί ο χαρακτηρισμός αυτός του Ιερού Ευαγγελιστού, των θεοφόρων Πατέρων και των θεοπνεύστων ιερών υμνογράφων;

Καλείται «υψηλόν», γιατί δεν είναι δυνατόν στον κάθε άνθρωπο και μάλιστα σ’αυτόν που δεν έχει καθαρθεί από τα πάθη, δεν έχει νεκρώσει τον παλαιό άνθρωπο μαζί με τις επιθυμίες, κατά την έκφραση του Αποστόλου των εθνών Παύλου, σ’αυτόν που δεν έχει αρθεί από τα γήινα και επίπεδα προς εκείνα τα ουράνια, να γίνει θεατής της δόξης του Θεού. Είναι χαρακτηριστική δε η προτροπή των ιερών υμνογράφων : «Δεύτε νυν την κρείτονα, αλλοιωθέντες αλλοίωσιν, ... εν όρει προσβήναι, Θεού τω αγίω, την αναλλοίωτον Χριστού, δόξαν αστράπτουσαν κατοπτεύσοντες» (Στιχηρά Εσπερινού 5ης Αυγούστου). Και ένας άνθρωπος που δεν έχει απαλλαγεί από το πνεύμα του κόσμου, την αμαρτία και την υλοφροσύνη, δεν είναι δυνατόν να φθάσει στην κατάσταση εκείνη να δεχτεί την άκτιστη χάρη του Θεού.

Είναι ο νους μας καθαρός; Είναι τότε νους Χριστού (Α’Κορ. β, 16).
Είναι η ζωή μας αντιγραφή του Χριστού; Τότε μπορούμε και εμείς να επαναλαμβάνουμε μαζί με τον Απόστολο Παύλο «ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός». Πόσο χαρακτηριστικός είναι ο λόγος του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου προς τους κατοίκους της Εφέσου : «Προσέχετε να μην σας εξαπατήσει κάποιος ... επειδή είσαστε ενωμένοι με τον Θεό. Οι σαρκικοί είναι αδύνατο να πράττουν τα πνευματικά, το ίδιο και οι πνευματικοί να πράττουν τα σαρκικά. Όπως ακριβώς και αυτός που πιστεύει να ζει με απιστία, και αυτός που είναι άπιστος να ζει σύμφωνα με τα της πίστεως ... Να θυμάστε ότι είσαστε όλοι συνοδοιπόροι, θεοφόροι και ναοφόροι, χριστοφόροι, αγιοφόροι, ζώντας κατά πάντα σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού.»

2. «Όρος υψηλόν»

Αυτή η φράση του Ιερού Ευαγγελιστού και των Αγίων της Εκκλησίας μας περικλείει ένα μεγάλο και θεολογικό περιεχόμενο. «Όρος υψηλόν» και συγχρόνως υψηλός και ο βίος του Χριστιανού. Βρίσκεται σε μία διαρκή άνοδο από τα χαμηλά και στοιχειώδη προς τα ανώτερα και πνευματικά. Ο στόχος του είναι να φθάσει και να γίνει «εις άνδραν τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4,13). «Να κινείσαι διαρκώς και σύντομα πάντα να γίνεσαι νέος. Κι αν αμαρτήσεις να μετανοείς. Αν πετυχαίνεις το σωστό να πετυχαίνεις την αύξησή του», θα συστήσει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (ΕΠΕ 5,232). Για το χριστιανό πάντα υπάρχει κάτι καινούριο και κάθε επιτυχία διαδέχεται την άλλη. Πάντα υπάρχει μια υψηλότερη κορυφή που τον καλεί και τον μαγνητίζει. Και αυτή η πνευματική άνοδος για τον κάθε αθλητή του Χριστού είναι πηγή ανεξάντλητης χαράς και ευτυχίας που πάντα ζητά κάτι το ανώτερο χωρίς ποτέ να χορταίνει. Είναι δρόμος προς την τελείαν και ατέλεστον τελειότητα κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Σιναΐτη (Κλίμακα, Λόγος 29).

Γι’αυτό αυτή η γιορτή δεν είναι μόνο μία αποκάλυψη του τί είναι ο Θεός, αλλά και του τί είμαστε εμείς. Είναι μία αποκάλυψη της κατά φύσιν ανθρώπινης καταστάσεως και της πρωταρχικής ωραιότητος της φύσεώς μας, όπως ήταν στον Παράδεισο πριν από την πτώση. Μας το τονίζει ιδιαίτερα ο ιερός υμνογράφος : «έδειξε το αρχέτυπον κάλλος της εικόνος εν ανθρωπίνη αναλαβών ουσία» (απόστιχα εορτής Μεταμορφώσεως). Η μεταμόρφωση του Χριστού είναι έτσι η γιορτή της καταστάσεως της αγιότητος.

Δεύτε αναβώμεν εις το όρος Κυρίου και εις τον οίκον του Θεού ημών.
Φωτί προσλάβομεν φως και μετάρσιοι γενόμενοι τω πνεύματι, Τριάδα ομοούσιον υμνήσωμεν εις τους αιώνας. (Δοξαστικό Λιτής).
Αυτός ουν Φιλάνθρωπε Χριστέ ο Θεός, και ημάς καταύγασον, εν τω φωτί της απροσίτου σου δόξης, και αξίους ανάδειξον κληρονόμους, της ατελευτήτου Βασιλείας σου, ως υπεράγαθος. (Στιχηρό Λιτής)

Ο Εσπερινός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Καστοριά (ΦΩΤΟ)


Ο Εσπερινός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Καστοριά (ΦΩΤΟ)
Στον μεταβυζαντινό Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην πόλη της Καστοριάς χοροστάτησε και μίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφείμ, στην Ακολουθία του Εσπερινού επί τη μεγάλη δεσποτική εορτή της Μεταμορφώσεως.
Ο Σεβασμιώτατος στο λόγο του αναφέρθηκε στη μεγάλη δεσποτική εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού, τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι σ΄αυτή τη γιορτή δε βλέπουμε μόνο τη δόξα της Αγίας Τριάδος, ούτε μόνο τη δόξα του σαρκωμένου Υιού, αλλά και τη δόξα του ανθρωπίνου προσώπου.
Η μεταμόρφωση είναι μία αποκάλυψη όχι μονάχα του τι είναι ο Θεός, αλλά και του τι είμαστε εμείς. Είναι μία αποκάλυψη της κατά φύση ανθρωπίνης καταστάσεως, της πρωταρχικής ωραιότητος της φύσεώς μας, όπως ήταν στον παράδεισο πριν την πτώση. «Έδειξε το αρχέτυπον κάλλος της εικόνος εν εαυτώ την ανθρωπίνην αναλαβών ουσίαν».
Και συμπλήρωσε ο Μητροπολίτης κ. Σεραφείμ ότι, σ’ αυτή τη γιορτή μεγαλύνουμε τις δύο Παρουσίες, την Δευτέρα πλάι στην πρώτη και προγευόμαστε τη δόξα που μας αναμένει στη Βασιλεία των Ουρανών. Η μεταμόρφωση είναι η γιορτή της καταστάσεως της αγιότητος. Το νόημά της μία φράση : «την αμαυρωθείσαν φύσιν λαμπρύνας εθεούργησεν».
    P1040669-w886-h664.jpgP1040672-w886-h664.jpgP1040673-w886-h664.jpgP1040674-w886-h664.jpgP1040677-w886-h664.jpgP1040678-w886-h664.jpgP1040680-w886-h664.jpgP1040684-w886-h664.jpgP1040685-w886-h664.jpgP1040686-w886-h664.jpgP1040687-w886-h664.jpgP1040690-w886-h664.jpgP1040692-w886-h664.jpgP1040694-w886-h664.jpgP1040696-w886-h664.jpgP1040699-w886-h664.jpgP1040700-w886-h664.jpgP1040702-w886-h664.jpgP1040704-w886-h664.jpgP1040705-w886-h664.jpgP1040709-w886-h664.jpgP1040714-w886-h664.jpgP1040717-w886-h664.jpg