ΤΙ ΛΟΓΟ ΘΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΕΟ;

Πες μου, τι λόγο θα δώσεις στο Θεό εσύ που ντύνεις τους τοίχους και όχι τους ανθρώπους;


Εσύ που στολίζεις ένα ζώο και αδιαφορείς για τα κουρέλια που φοράει ο συνάνθρωπος σου;


Εσύ που σου σαπίζουν τα φαγητά και δε δίνεις σ’ αυτούς που πεινάνε;


Βλέπεις αυτούς τους τοίχους που καταρρέουν από το χρόνο, και που τα ερείπια τους ξεφυτρώνουν μέσα στην πόλη όπως οι σκόπελοι αναδύονται μέσα από το νερό; Όταν χτίζονταν, οι πλούσιοι νοιάζονταν για τους τοίχους και αδιαφορούσαν για τους φτωχούς.


Πού πήγε λοιπόν η μεγαλοπρέπεια τους;


Πού πήγε κι αυτός που περηφανευόταν γι’ αυτή τη μεγαλοπρέπεια; Βλέπεις πώς γκρεμίζονται και χάνονται σαν τα παλάτια που χτίζουν τα παιδιά στην άμμο για να παίξουν; Κι ο πεθαμένος κλαίει στον Άδη για τη ζωή που χαράμισε σε μάταια πράγματα. Να έχεις ψυχή μεγάλη.


Οι τοίχοι, οι μικροί και οι μεγάλοι, κάνουν την ίδια δουλειά.


Όταν μπω σε σπίτι ανθρώπου κακόγουστου και νεόπλουτου και το δω πνιγμένο στα στολίδια, ξέρω πως ο άνθρωπος αυτός δεν έχει τίποτα πιο πολύτιμο από αυτά που φαίνονται, και πως στολίζει τα άψυχα ενώ αφήνει αστόλιστη την ψυχή του.


Πες μου ποια ανάγκη εξυπηρετούν καλύτερα τα πολυτελή κρεβάτια ή τραπέζια, οι πολυθρόνες και τα αμάξια, ώστε να, μην περνάει το χρήμα στους φτωχούς, που χιλιάδες παρακαλάνε έξω απ’ τις πόρτες με σπαρακτική φωνή;




Και συ αρνείσαι να δώσεις, γιατί λες πως δεν έχεις για όλους αυτούς.


Κι ενώ τα χείλη σου ορκίζονται, το χέρι σου σε προδίδει. Γιατί το χέρι σου σε διαψεύδει, φωνάζοντας χωρίς να μιλά, έτσι καθώς λάμπει πάνω του το δέσιμο του δαχτυλιδιού.


Πόσους μπορεί να σώσει από τα χρέη ένα σου δαχτυλίδι; Πόσα σπίτια που χάνονται θα έκανε να ορθοποδήσουν;


Μία σου ντουλάπα μπορεί να ντύσει πόλη ολόκληρη που τρέμει από το κρύο. Κι εσύ κάθεσαι και διώχνεις το φτωχό αβοήθητο, χωρίς να φοβάσαι το Θεό που θα σε κρίνει.


Δεν έδωσες συμπόνια, δε θα πάρεις συμπόνια. Δεν άνοιξες την πόρτα, θα σε διώξουν από τη Βασιλεία. Δεν έδωσες ψωμί, δε θα πάρεις αιώνια ζωή!






Μ. Βασίλειος
«Μικρή Φιλοκαλία της καρδιάς», Ελένη Κονδύλα, Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ, Β΄ΕΚΔΟΣΗ

Μέγας Βασίλειος- Τὸ λιοντάρι τοῦ Χριστοῦ

Ἕνα ντοκιμαντὲρ γιὰ τὴ ζωή, τὶς ἰδέες καὶ τὸ κοινωνικὸ ἔργο τοῦ Μ. Βασιλείου, τὰ γυρίσματα τοῦ ὁποίου ἔγιναν στὴν Ἑλλάδα, τὴν Τουρκία, τὴν Ἰταλία καὶ τὴ Συρία. Ὁ Βασίλειος γεννήθηκε τὸ 330μ.Χ στὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας. Σπούδασε φιλοσοφία, ἰατρική, μαθηματικὰ καὶ ρητορικὴ στὴν Ἀθήνα. Πολέμησε τὶς αἱρέσεις καὶ ἀντιτάχθηκε στὶς αὐθαιρεσίες τῆς ἐξουσίας. Τὸ 367-368 ἔπληξε τὴν περιοχὴ τῆς Καισάρειας λιμός. Ὁ Βασίλειος πούλησε τὴν τεράστια οἰκογενειακή του περιουσία, στηλίτευε τοὺς μαυραγορίτες, ὀργάνωνε λαϊκὰ συσσίτια καὶ μερίμνησε γιὰ τὰ παιδιὰ ὄχι μόνο των χριστιανῶν ἀλλὰ καὶ τῶν ἑβραίων καὶ τῶν εἰδωλολατρῶν, χωρὶς καμία διάκριση.





Ὅταν ἔγινε ἀρχιεπίσκοπος τὸ 370, ἔχτισε τὴ Βασιλειάδα, ἕνα συγκρότημα ἀπὸ νοσοκομεῖα, γηροκομεῖα, λεπροκομεῖα, ὀρφανοτροφεῖα καὶ σχολεῖο γιὰ τὴν ἐπαγγελματικὴ κατάρτιση ὅσων ἤθελαν νὰ μάθουν μιὰ τέχνη. Ἡ Βασιλειάδα εἶναι τὸ πρῶτο γνωστὸ στὴν ἱστορία κοινωνικὸ ἵδρυμα, μιὰ ὁλόκληρη πολιτεία ποὺ φιλοξενοῦσε 30.000 ἀνθρώπους. Ὁ Βασίλειος διακήρυττε ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη ἀπὸ μόνη της δὲν ἀποτελεῖ ἀπάντηση στὴ φτώχεια, ἀντίθετα μόνη ἀπάντηση εἶναι ἡ ἐργασία καὶ ἡ δίκαιη κατανομὴ τῶν ἀγαθῶν:




«Ἐσὺ δὲν εἶσαι πλεονέκτης; Δὲν εἶσαι ἅρπαγας; Δὲν κρατᾶς γιὰ τὸν ἑαυτό σου ὅσα σου δόθηκαν γιὰ νὰ τὰ διαχειρισθεῖς πρὸς ὄφελος ὅλων; Αὐτὸς ποῦ γδύνει τὸν ντυμένο θὰ ὀνομαστεῖ λωποδύτης, ἀλλὰ αὐτὸς ποῦ δὲν ντύνει τὸν γυμνὸ μήπως δὲν ἀξίζει αὐτὴ τὴν ὀνομασία; Τὸ ψωμὶ ποὺ ἀποθηκεύεις εἶναι τοῦ πεινασμένου, τὰ ροῦχα ποὺ συσσωρεύεις εἶναι τοῦ γυμνοῦ, τὰ παπούτσια ποὺ τὰ ‘χεῖς καὶ σαπίζουν εἶναι τοῦ ξυπόλυτου, τὰ λεφτὰ ποὺ θάβεις γιὰ νὰ μὴ στὰ κλέψουν εἶναι τοῦ φτωχοῦ. Εἶναι τόσοι αὐτοὶ ποὺ ἀδικεῖς ὅσοι αὐτοὶ ποὺ θὰ μποροῦσες νὰ βοηθήσεις.»




«Τελειότατη κοινωνία ὀνομάζω αὐτήν, ὅπου ἔχει καταργηθεῖ ἡ ἰδιοκτησία, ἔχουν ἐκλείψει οἱ προσωπικὲς διαφορὲς καὶ ἔχουν ἐξαφανιστεῖ οἱ ἔριδες καὶ οἱ φιλονικίες. Εἶναι ἡ κοινωνία ὅπου ὅλα εἶναι κοινά. Οἱ πολλοὶ εἶναι ἕνας καὶ αὐτὸς ὁ ἕνας δὲν ὑπάρχει μόνος του, ἀλλὰ ζεῖ μέσα στοὺς πολλούς.»

Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση στην Καστοριά (ΦΩΤΟ)

Στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Καστοριάς λειτούργησε σήμερα, Κυριακή μετά την του Χριστού Γέννηση, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφείμ, με τη συμμετοχή του Πρωτοσυγκέλλου Αρχιμ. Αθανασίου Γιαννουσά, των Εφημερίων του Ναού και των Διακόνων.

Σε έναν κατάμεστο από πιστούς Ιερό Ναό ο Σεβασμιώτατος στο λόγο του αναφέρθηκε στη δεσποτική εορτή των Χριστουγέννων αλλά και γιατί ο Θεός, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, επέλεξε να γεννηθεί ως τέλειος άνθρωπος.

Παράλληλα, ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στους κάθε εποχής και κάθε φύσεως διώκτες της Εκκλησίας, οι οποίοι αφανίσθηκαν και δεν τους γνωρίζει, δεν τους θυμάται αλλά και ούτε μιλάει κανένας γι’ αυτούς.

Αντιθέτως η Εκκλησία του Χριστού αιώνες τώρα βασιλεύει και ακόμα και σήμερα αντιμετωπίζει νικηφόρα τους διώκτες και τους πολέμιούς της.

Τέλος, ευχήθηκε να ζούμε όλοι μας μέσα στο πνεύμα των Χριστουγέννων, να γεννάται δηλαδή καθημερινά ο Κύριός μας στην καρδιά μας ζώντας μυστηριακά και εφαρμόζοντας το λόγο Του.

"Παράδοξος σύνθεσις"

 Μητροπολίτου Καστορίας Σεραφείμ

Καί πάλι, αδελφοί μου αγαπητοί, το ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ, μέσα στο οποίο ο Θεός συναντά τον άνθρωπο, συγκεντρώνει, αυτή την μεγάλη ημέρα της πίστεώς μας, τον σεβασμό και την ευλάβεια όλων μας.

Εδώ, σ΄ αυτόν τον χώρο, που η Παρθένος «τίκτει τον Ποιητήν του παντός»1, στέκονται αντιμέτωποι ο θάνατος με την ζωή, η φθαρείσα εικόνα του Αδάμ με τον Νέο Αδάμ που είναι ο Χριστός, η πτώση και συγχρόνως η ανάσταση και η ζωή. Η πενιχρά και άσημη φάτνη της Βηθλεέμ γίνεται συνάμα και ζωηφόρος τάφος, όπου ο Θεός Λόγος αποκρύπτει μικρόν το μεγαλείο της Θεότητός Του και «βροτός οράται και σπαργάνοις πλέκεται ο της δόξης Κύριος»2, προκειμένου «την πριν πεσούσαν αναστήση εικόνα» του Γενάρχου Αδάμ.


«Ένδον του Σπηλαίου . . . εφάνη ρίζα απότιστος, βλαστάνουσαν άφεσιν».

Εκεί ευρέθη «φρέαρ ανόρυκτον» από το οποίο επεθύμησε να δροσισθεί ο Προφήτης Δαβίδ3.

Εκεί η Παρθένος «τεκούσα βρέφος την δίψαν έπαυσεν ευθύς την του Αδάμ και του Δαβίδ».

Εδώ, βρίσκεται το άδυτον της αναγεννήσεως και της λυτρώσεως του ανθρώπου.

Εδώ, το μνήμα του θανάτου και το λίκνο της ζωής συνδεδεμένα άρρηκτα το ένα με το άλλο.

Καί μέσα σ΄ αυτές τις συνθήκες της έσχατης πτωχείας («τι γαρ ευτελέστερον σπηλαίου, τι δε ταπεινότερον σπαργάνων;»4) τελεσιουργείται το «μέγα και παράδοξον θαύμα»5 της θείας ενανθρωπήσεως, «η παράδοξος κράσις», όπως την ονομάζει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «(Ο Θεός Λόγος) έγινε ένα, ενώνοντας τα δύο αντίθετα, την σάρκα δηλαδή και το Πνεύμα . . . Ω πόσον αξιοθαύμαστος είναι η νέα ένωσις! Ω πόσον παράδοξος είναι η νέα σύνθεσις. Ο υπάρχων δημιουργείται, ο αδημιούργητος πλάθεται, και ο απεριόριστος περιορίζεται .... Εκείνος ο οποίος δίδει τον πλούτο γίνεται πτωχός ... Εκείνος ο οποίος είναι γεμάτος, αδειάζει· διότι αδειάζει από την δόξαν Του δι΄ ολίγον καιρόν, διά να γευθώ εγώ την πληρότητά Του»6.

Πρώτον. «Παράδοξος σύνθεσις». Ο άφθαρτος και αναλλοίωτος Θεός έρχεται να ζήσει μέσα στον κόσμο της φθοράς για να καταργήσει την φθορά και τον θάνατο και να καταστήσει τον άνθρωπο άφθαρτο και αθάνατο.

Ο αιώνιος Θεός, «ο έχων θρόνον ουρανόν και υποπόδιον την γην»7, εισέρχεται μέσα στον χρόνο, «αρχήν λαβών χρονικήν», για να αγιάσει τον χρόνο, τον κόπο και τον ιδρώτα του ανθρώπου, αλλά και να κάνει τον άνθρωπο πολίτη της αιωνίου ζωής.
Ο Εξουσιαστής Θεός γίνεται δούλος, «ίνα ημάς ελευθερώση εκ της δουλείας των παθών» και από την κυριαρχία του διαβόλου.

«Ο πάσης επέκεινα καθαρότητος»8, «ος αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού»9, συναναστρέφεται με αυτούς που βρίσκονται κάτω από το κράτος της αμαρτίας και την ανατριχίλα του θανάτου για να τους ανοίξει τον δρόμο της αγιότητος και να τους οδηγήσει στα ουράνια σκηνώματα.

Η μοναδική αγάπη έρχεται να θεραπεύσει το μίσος και την εχθρότητα.

Η ειρήνη κατέρχεται στον ανειρήνευτο κόσμο, προσφέροντας καταλλαγή και συμφιλίωση.

Το φως στην σκοτισμένη γη,

η ελπίδα στην απελπισμένη οικουμένη,

η χαρά στον πόνο, η δύναμη στην αδυναμία,

η ζωή στον θάνατο.

Δεύτερον. «Παράδοξος σύνθεσις». Πως ο απολύτως άυλος Θεός μένοντας άυλος γίνεται υλικός; Πως ο άσαρκος σαρκούται και ο αόρατος οράται; Πως ο άκτιστος κτίζεται και ο αχώρητος χωρείται; Θα αναφωνήσει η θεολόγος φωνή της Εκκλησίας10.


Ο Θεός προσεγγίζει τον άνθρωπο αθόρυβα, θαυμαστά και θεραπευτικά. Έχουμε την κένωση, δηλαδή την κατάβαση του Θεού, και συγχρόνως την ανάβαση του ανθρώπου. Έχουμε μία καινούργια και θαυμαστή κοινωνία που ενώνει τα διεστώτα.

Ο Θεός γίνεται κοινωνός της ανθρωπίνης φύσεως για να γίνει ο άνθρωπος κοινωνός θείας φύσεως11. Πόσο ωραία διατυπώνει την αλήθεια αυτή υμνολογικά ο Άγιος Κοσμάς ο ποιητής στον περίφημο Κανόνα του στην Ακολουθία του Όρθρου: «Χριστέ, Συ που έγινες ομοιόμορφος με την γήινη και ευτελή φύση του ανθρώπου και με την συμμετοχή Σου στην σάρκα μας, την πολύ κατώτερη, μετέδωσες σε μας την θεία κι αθάνατη φύση Σου, αφού, γενόμενος άνθρωπος, παρέμεινες Θεός»12.

Καί αυτή η ακατάληπτη σύνθεση, που κατανοείται μόνο με την πίστη, διότι «ου φέρει το μυστήριον έρευνα· πίστει μόνη τούτο πάντες δοξάζομεν»13, μας δίνει την μοναδική λύση στην πιο οδυνηρή αγωνία:

Πως δεν είμαστε μόνοι μας σ΄ αυτή την ζωή.

Πως δίπλα μας βρίσκεται ο Χριστός συνοδοιπόρος και συγκυρηναίος του σταυρού μας.

Πως Αυτός στεφανώνει τον κόπο και τον μόχθο των χειρών μας.

Πως Αυτός μας χορταίνει με την λαχτάρα της αγιότητος και με την επιθυμία της δικαιοσύνης και της αληθείας.

Πως Αυτός καταργεί τον θάνατο και μας οδηγεί στην αιώνια δόξα και μακαριότητα.

Χριστούγεννα σήμερα, αδελφοί μου, του σωτηρίου έτους 2014.

Κάποτε οι άνθρωποι γιόρταζαν αληθινά Χριστούγεννα. Επιθυμούσαν να ζήσουν αυτό το πνευματικό γεγονός και ετοιμάζονταν με την λατρεία και με τα μέσα τα οποία διαθέτει η Εκκλησία μας να το ζήσουν εσωτερικά και καρδιακά.

Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν. Η παράδοση των προγόνων μας χάθηκε. Ο δυτικός πολιτισμός μετέτρεψε αυτήν την γιορτή σ΄ ένα πραγματικό εμπόριο. Γιά να μην ενοχλούνται, ακόμη, εκείνοι που δεν δέχονται το πρόσωπο του Χριστού, σε κάποιες μεγάλες πόλεις απαγορεύεται ο χριστιανικός εορταστικός διάκοσμος που υπενθυμίζει την γέννηση του Σωτήρος. Έτσι, υπάρχουν μόνον φώτα χωρίς το μοναδικό φως που είναι ο Χριστός. Υπάρχουν μόνο δώρα χωρίς την παρουσία του ουρανίου δώρου που είναι ο Σαρκωμένος Λόγος του Θεού.

Εορτάζει ο δυτικός κόσμος τα γενέθλια άλλων, ενώ καταργεί τα μοναδικά Γενέθλια που χώρισαν τον χρόνο και την ιστορία στα δύο. Καθιερώνουμε κι εμείς στην πατρίδα μας γιορτές για τα πρόσκαιρα και υλικά αγαθά, χωρίς καμμία πνευματική αναφορά στον Σωτήρα Κύριο που μόνον Αυτός αγιάζει, χαριτώνει και ανυψώνει τον πλανώμενο άνθρωπο.

Γι’ αυτό στις μέρες μας ισχύει ο λόγος του Προφήτου Δαβίδ που αναφέρεται στην πολεμική των αφρόνων: «Δεύτε και καταπαύσωμεν πάσας τας εορτάς του Θεού από της γης»14.

Πρόκληση η σημερινή γιορτή. Καί ταυτόχρονα πρόσκληση για έναν θεοφιλή εορτασμό:

όχι πανηγυρικά, αλλά θεικά,
ούτε κοσμικά, αλλά υπερκόσμια,
όχι για τον εαυτό μας, αλλά για το πρόσωπο του Χριστού,
όχι τα της ασθενείας, αλλά τα της ιατρείας,
ούτε, ακόμη, τα της πλάσεως, αλλά τα της αναπλάσεως, κατά την έκφραση του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου15.

Να γιορτάσουμε έχοντας μέσα στην καρδιά μας ενιδρυμένον τον Θεόν, που σημαίνει κάθαρση, φωτισμός, συμμετοχή στην ζωή του Χριστού και συμμετοχή στην ζωή της Εκκλησίας.

Αυτά είναι τα αληθινά Χριστούγεννα και τα «αεί Χριστούγεννα».

Αυτήν την μεγάλη και επιφανή ημέρα της πίστεώς μας σας αγκαλιάζω όλους και σας ασπάζομαι εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών. Σας εύχομαι υγεία, προκοπή βίου και πίστεως. Εύχομαι για την πατρίδα μας, τα σβησμένα άστρα της χαράς και της ελπίδος να ξαναπάρουν πάλι το φως και μέσα από τα μαύρα σύννεφα να ανατείλει και πάλι ο Ήλιος της δικαιοσύνης.

Χριστός ετέχθη, αδελφοί μου και παιδιά μου αγαπητά.
Αληθώς ετέχθη.



1 Στιχηρόν Αποστίχων Εσπερινού Χριστουγέννων.

2 Στιχηρόν Γ΄ Ώρας των Χριστουγέννων.

3 Οίκος Όρθρου Χριστουγέννων.

4 Υπακοή Όρθρου Χριστουγέννων.

5 Στιχηρόν Αποστίχων Χριστουγέννων.

6 Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, Λόγος ΛΗ΄, Εις τα Θεοφάνια, είτουν Γενέθλια του Σωτήρος, ΕΠΕ 5, 58-60.

7 Στιχηρόν Κεκραγαρίων Εσπερινού 26ης Μαρτίου.

8 Στιχηρόν Αίνων εορτής Θεοφανείων.

9 Α΄ Πετρ. 2,22.

10 Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ο.π. . Όρα και Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Περί αγάπης, PG 62,772.

11 Β΄ Πετρ. 1,4.

12 Γ΄ Ωδή Όρθρου Χριστουγέννων.

13 Στιχηρόν Αίνων Χριστουγέννων.

14 Ψαλμ. 73,8.

15 Ενθ΄ ανωτ. ΕΠΕ 5,40.

Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Αὐτὴ τὴν ἡμέρα ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας γιορτάζει τὸ μεγάλο καὶ ἀνερμήνευτο γεγονὸς τῆς κατὰ σάρκα γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο.

Μετὰ τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Παρθένου Μαρίας ἀπὸ τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ καὶ ἐνῶ πλησίαζε ὁ καιρὸς νὰ τελειώσουν οἱ ἐννέα μῆνες ἀπὸ τὴν ὑπερφυσικὴ σύλληψη τοῦ Χριστοῦ στὴν παρθενική της μήτρα, ὁ Καίσαρ Αὔγουστος διέταξε ἀπογραφὴ τοῦ πληθυσμοῦ τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους.

Τότε ὁ Ἰωσὴφ μαζὶ μὲ τὴν Θεοτόκο, ξεκίνησαν γιὰ τὴν Βηθλεέμ, γιὰ νὰ ἀπογραφοῦν ἐκεῖ. Ἐπειδὴ ὅμως εἶχε πλησιάσει ὁ καιρὸς νὰ γεννήσει ἡ Παρθένος καὶ δὲν ἔβρισκαν κατοικία νὰ καταλύσουν, διότι εἶχε μαζευτεῖ πολὺς λαὸς στὴν Βηθλεέμ, μπῆκαν σὲ ἕνα φτωχικὸ σπήλαιο.

Ἐκεῖ ἡ Θεοτόκος γέννησε τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ σπαργάνωσε σὰν βρέφος τὸν Κτίστη τῶν ἁπάντων. Ἔπειτα Τὸν ἔβαλε ἐπάνω στὴ φάτνη τῶν ἀλόγων ζώων, διότι «ἔμελλε νὰ ἐλευθέρωση ἡμᾶς ἀπὸ τὴν ἀλογίαν», ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.

Ἀπὸ τότε, ὅλοι οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ μὲ χαρὰ ψάλλουν τὸν ὕμνο τῶν ἀγγέλων ἐκείνης τῆς νύκτας: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίᾳ». Δόξα δηλαδή, ἂς εἶναι στὸν Θεό, ποὺ βρίσκεται στὰ ὕψιστα μέρη τοῦ οὐρανοῦ καὶ στὴν γῆ ὁλόκληρη, ποὺ εἶναι ταραγμένη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἂς βασιλεύσει ἡ θεία εἰρήνη, διότι ὁ Θεὸς ἔδειξε τὴν ἀγάπη Του στοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ Του.


Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ, ὅτι ἡ γιορτὴ τῶν Χριστουγέννων καθιερώθηκε γιὰ πρώτη φορὰ τὴν 25η Δεκεμβρίου τοῦ 397 ἐπὶ πατριαρχείας Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.


Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.
Ἡ Γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο, σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους Ἀνατολήν. Κύριε δόξα σοι.

Ὑπακοή. Ἦχος πλ. δ’.
Τὴν ἀπαρχὴν τῶν ἐθνῶν, ὁ οὐρανός σοι προσεκόμισε, τῷ κειμένῳ Νηπίῳ ἐν φάτνῃ, δι’ ἀστέρος τοὺς Μάγους καλέσας· οὓς καὶ κατέπληττεν, οὐ σκῆπτρα καὶ θρόνοι, ἀλλ’ ἐσχάτη πτωχεία· τί γὰρ εὐτελέστερον σπηλαίου; τί δὲ ταπεινότερον σπαργάνων; ἐν οἷς διέλαμψεν ὁ τῆς Θεότητός σου πλοῦτος. Κύριε δόξα σοι.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Αὐτόμελον. Ποίημα Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ
Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν Ὑπερούσιον τίκτει, καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει. Ἄγγελοι, μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι, Μάγοι δέ, μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι· δι’ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός.

Μεγαλυνάριον.
Δόξα ἐν ὑψίστοις πᾶσα πνοή, ἐν χαρᾷ βοάτω, τῷ τεχθέντι ἐν Βηθλεέμ· ἐπὶ γῆς γὰρ ὤφθη, δωρούμενος εἰρήνην. Τὴν τούτου προσκυνήσωμεν, θείαν Γέννησιν.

Λόγος στη Γέννηση του Χριστού

Αγίου Λουκά Κριμαίας




Από την αρχαιότατη εποχή της ιστορίας της ανθρωπότητας η θρησκευτική συνείδηση όλων

Ἡ Ἁγία Ἀναστασία ἡ Φαρμακολύτρια

Ἡ Ἁγία Ἀναστασία εἶχε πατέρα τὸν Πατρίκιο, ὁ ὁποῖος ἦταν Ρωμαῖος. Διακρινόταν γιὰ τὸ ὑπέροχο κάλος, τὴν παιδεία καὶ τὴν κοσμιότητά της. Παντρεύτηκε σὲ νεαρὴ ἡλικία τὸν Ποπλίωνα, ἄρχοντα τῶν Ρωμαίων καὶ φανατικὸ εἰδωλολάτρη.



Ἡ Ἀναστασία ὅμως, κατηχήθηκε στὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔλαβε τὸ Θεῖο Βάπτισμα. Ἐπειδὴ δὲν φανέρωσε δημόσια, λόγω τοῦ ἀνδρός της, τὴν χριστιανική της πίστη βοηθοῦσε κρυφὰ ὅσους εἶχαν ἀνάγκη ἀπὸ ἕνα χέρι βοηθείας ἢ ἕνα λόγο παρηγοριάς. Ντυνόταν πενιχρὰ καὶ μετέβαινε στὶς φυλακὲς πηγαίνοντας τροφὴ καὶ χρήματα.

Ὅταν ἔμαθε ὁ Ποπλίωνας τὴν δράση τῆς Ἁγίας, ἐξοργίστηκε. Ἀρχικὰ προσπάθησε νὰ τὴν μεταπείσει μὲ συμβουλές. Ὅμως, ἡ Ἀναστασία παρέμενε ἀκλόνητη στὴν πίστη της ἀκόμα καὶ ὅταν τὴν κακοποίησε. Αὐτὴ ἡ ἐπιμονή της, ἐξόργισε τὸν Ποπλίωνα καὶ τὴν κατέδωσε στὸν αὐτοκράτορα Διοκλητιανό, ὁ ὁποῖος διέταξε τὴν φυλάκισή της.

Ἐπειδὴ ἐξακολουθοῦσε νὰ ὑμνολογεῖ τὸν Κύριο, ὁ Διοκλητιανὸς διέταξε τὸν βασανισμό της. Τελικὰ ἡ Ἁγία Ἀναστασία παρέδωσε τὸ πνεῦμά της στὴν πυρά.


Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τῶν Μαρτύρων ταῖς χρείαις διακονήσασα, μαρτυρικῶς ἐμιμήσω τὰς ἀριστείας αὐτῶν, δι’ ἀθλήσεως ἐχθρὸν καταπαλαίσασα· ὅθεν βλυστάνεις δαψιλῶς, χάριν ἄφθονον ἀεί, Ἀναστασία θεόφρον, τοῖς προσιοῦσιν ἐκ πόθου, τῇ ἀρωγῇ τῆς προστασίας σου.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Οἱ ἐν πειρασμοῖς, καὶ θλίψεσιν ὑπάρχοντες, πρὸς τὸν σὸν ναόν, προστρέχοντες λαμβάνουσι, τὰ σεπτὰ δωρήματα, τῆς ἐν σοὶ οἰκούσης θείας χάριτος, Ἀναστασία· σὺ γὰρ ἀεί, τῷ κόσμῳ πηγάζεις τὰ ἰάματα.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Τὰ πάθη ἡμῶν, τὰ μυσαρὰ καὶ χρόνια, ῥοπῇ μυστικῇ, Ἀναστασία ἴασαι, καὶ ζωὴν ἀκίνδυνον, διανύειν ἡμᾶς, καταξίωσον, ὡς ἂν τῶν θείων ἐντολῶν, τρυγήσωμεν πάντες τοὺς ἐνθέους καρπούς.

Μεγαλυνάριον.
Φάρμακα προχέουσα μυστικά, ψυχῶν καὶ σωμάτων, θεραπεύεις πάθη δεινά, ὦ Ἀναστασία, τῇ θείᾳ ἐνεργείᾳ· διὸ τὰς χάριτάς σου, πάντες κηρύττομεν.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Η φιλανθρωπία του Θεού θα μας επιτρέψει και πάλι να γιορτάσουμε σε λίγες ημέρες τη μητρόπολη πασών των εορτών, που είναι η κατά σάρκα Γέννηση του Υιού και Λόγου του Θεού.

Είναι η «ακρόπολη απάντων των εορτών», κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.

Είναι «η πηγή και η ρίζα των παρ΄ ημίν αγαθών»1. «Ο ουρανός ηνεώχθη . . . τα διεστώτα ηνώθησαν, το σκότος εσβέσθη, το φως έλαμψεν», «οι δούλοι γεγόνασιν ελεύθεροι, οι εχθροί υιοί, οι αλλότριοι κληρονόμοι»2.


Χριστούγεννα!

«Παιδίον εγενήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν, ου η αρχή εγενήθη επί του ώμου αυτού»3.

Χριστούγεννα!

«Ο πλουτίζων πτωχεύει· πτωχεύει γαρ τήν εμήν σάρκα, ίν΄ εγώ πλουτήσω την αυτού θεότητα. Και ο πλήρης κενούται· κενούται γαρ της εαυτού δόξης επί μικρόν, ίν΄ εγώ της εκείνου μεταλάβω πληρώσεως. Τις ο πλούτος της αγαθότητος; Τι το περί εμέ τοῦτο μυστήριον; ... μεταλαμβάνει της εμής σαρκός, ίνα και την εικόνα σώση και την σάρκα αθανατίση»4.

Χριστούγεννα!

Ο Ξένος της Βηθλεέμ, για τον οποίον δεν υπάρχει τόπος να καταλύσει και κουρνιάζει μέσα στο σπήλαιο, συναντά τον αποξενωμένο από τον Ουρανό άνθρωπο. Από την «αποκτήνωση που τον βρίσκει τον μεταβάλλει σε αετό» και από κουρασμένο και γηρασμένο από την αμαρτία, αφού τον καθαρίσει με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, τον ανεβάζει μέχρι και αυτού του Θρόνου της Μεγαλωσύνης.

Χριστούγεννα!

ΠΡΩΤΟΝ. Κάποτε οι άνθρωποι γιόρταζαν αληθινά Χριστούγεννα και «αεί Χριστούγεννα».

Ετοιμάζονταν γι΄ αυτή τη γιορτή επί 40 ολόκληρες μέρες. Νήστευαν. Άφηναν τις αμαρτίες τους στο Μυστήριο της Μετανοίας για να κοινωνήσουν αξίως των Αχράντων Μυστηρίων. Συμμετείχαν στη ζωή της Εκκλησίας, στο Σαρανταλείτουργο της Ενορίας τους σαν μία πνευματική προετοιμασία για την υποδοχή αυτής της μεγάλης εορτής. Ένας κόπος και ένα δώρο για την προσφορά του μεγάλου δώρου του Ουρανού, που είναι η παρουσία του Χριστού στη γη μας.

Χρησιμοποιούσαν, επίσης, με πολύ ευλάβεια στο απόρθητο φρούριο του σπιτιού τους τον πολύτιμο θησαυρό της πίστεως, αλλά και τα ήθη και τα έθιμα του τόπου τους, που έκαναν πιο ζωντανή και πιο χαρούμενη αυτήν τη μεγάλη γιορτή. Μπορεί το φτωχικό τους να μη διέθετε τις σημερινές ανέσεις που μας χάρισε ο πολιτισμός. Εκεί όμως, θα αντίκρυζε κανείς τα πιο πολύτιμα κειμήλια που διέθετε αυτός ο χώρος: τις Ιερές Εικόνες μπροστά στις οποίες έκαιγε ακοίμητος η κανδήλα, το κερί και το θυμίαμα και ό,τι άλλο τους θύμιζε την παρουσία της Εκκλησίας. Δεν απουσίαζαν τα πρόσφορα και το νάμα για την Θεία Ευχαριστία, το κερί και το θυμίαμα για τη λατρεία του Θεού, ούτε ακόμη η προσφορά της αρτοκλασίας. Τα αγαθά, τα οποία τους προσέφερε ο Θεός, τα αντιπροσέφεραν εκείνοι εν συνεχεία στο Θεό, όχι γιατί έχει ανάγκη ο Θεός, αλλά ως δείγμα αγάπης, σεβασμού και ευγνωμοσύνης.

Το χριστόψωμο, φτιαγμένο και αυτό με τον παραδοσιακό τρόπο από την ευλαβή νοικοκυρά και στολισμένο με δεξιοτεχνία, στόλιζε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

Όλα αυτά, καθώς και τα διάφορα γλυκύσματα, τους θύμιζαν πως είναι μία διαφορετική ημέρα, την οποία «εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή»5.

Δεν μπορούσε να διανοηθεί κανείς να μη συμμετάσχει και να μην κοινωνήσει στη Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων, η οποία δεν ετελείτο τις πρωινές ώρες, όπως σήμερα, αλλά τις μεταμεσονύκτιες ή ως Αγρυπνία, όπως συνήθιζαν μέχρι το 1924 και στην Αθήνα και όπως γίνεται σήμερα στα Μοναστήρια μας και στη λεβεντογέννα Κρήτη.

Αναπόσπαστο στοιχείο των προγόνων μας σ΄ αυτόν τον εορτασμό ήταν και τα κάλαντα. Ποικίλουν κατά περιοχές. Έχουν όμως ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα: όλα μιλούν για την χαρά.

«Άναρχος Θεός καταβέβηκεν και εν τη Παρθένω κατώκησεν... Γηγενείς σκιρτάτε και χαίρεσθε, τάξεις των Αγγέλων ευφραίνεσθε».
«Χριστός γενέθεν, χαράν σόν κόσμον».
«Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει, οι ουρανοί αγάλλονται χαίρει η κτίσις όλη».

Και μέσα από αυτά τα αγνά έθιμα και τον απλοϊκό τρόπο της ζωής τους, δόξαζαν τότε οι άνθρωποι τον Θεό. Μπορεί να είχαν την έντιμο πενία, για την οποία γράφει ο Παπαδιαμάντης, είχαν όμως το ρωμέϊκο ήθος, τό ορθόδοξο φρόνημα και τον εκκλησιαστικό τρόπο ζωής. Διέθεταν το Φιλότιμο, για να χρησιμοποιήσω τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη. Αγαπούσαν το Θεό, τιμούσαν την Κυρά Δέσποινα τη Θεοτόκο, και μαζί με το θεοφόρο Δαμασκηνό επαναλάμβαναν: «Στέργειν μεν ημάς, ως ακίνδυνον φόβω, Ράον σιωπή ... αλλά και Μήτηρ σθένος όση πέφυκεν, η προαίρεσις δίδου» - «Είναι ευκολότερο σε μας να αρκεστούμε απὸ φόβο στη σιωπή, που είναι και ακίνδυνη ... Αλλά, Μήτερ, όση είναι η πρόθεσή μας τόση ανάλογα δίνε σε μας τη δική σου δύναμη»6.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Τα πράγματα όμως άλλαξαν σταδιακά στον αιματοβαμμένο τόπο μας. Πριν αρκετά χρόνια ο εμπορικός δυτικός λίβας άρχισε να εντάσσει σιγά σιγά αυτήν τη μεγάλη γιορτή σ΄ ένα εμπορικό πλαίσιο με τη διατήρηση μόνο κάποιων εθίμων, ώστε να οδηγηθεί σε μία καθαρά εμπορική εκμετάλλευση. Γράφει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος πως «στην Δύση οι Εβραίοι περιμένουν τα Χριστούγεννα για να κινηθεί η αγορά και να διακινηθούν τα εμπορεύματά τους»7.

Θα υπάρχουν ασφαλώς και οι στολισμοί των πόλεων και των σπιτιών με πολυποίκιλα λαμπιόνια, προκειμένου να ικανοποιήσουμε και τις ψυχολογικές και τις συναισθηματικές ανάγκες μας. Δεν είναι κατηγορητέος αυτός ο στολισμός, ούτε ακόμη τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας. Κατηγορητέα είναι, όταν καταντούν επιδερμικά και όταν δεν αγγίζουν το βασικό νόημα αυτής της εορτής, που είναι ότι «ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνουμε εμείς κατά χάριν υιοί του Θεού».

Γεννήθηκε κατά σάρκα για να αναγεννηθούμε πνευματικά. «Εγεννήθη τοίνυν κατά σάρκα, ίνα γεννηθής κατά πνεύμα· εγεννήθη εκ γυναικός, ίνα παύση γυναικός ων υιός»8.

Γεννήθηκε μέσα στο ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ, για να μας φανερώσει πως και εμείς μέσα στη νέα Βηθλεέμ, που είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, μπορούμε να πετύχουμε την κάθαρση της καρδιάς, προκειμένου να γεννηθεί μέσα μας ο Μονογενής Υιός του Θεού.

Ο Θεός, μας υπενθυμίζει αυτή η μεγάλη γιορτή, «δεν είναι μία ανάμνηση του παρελθόντος, ούτε ακόμη μία ρομαντική ιστορία, αλλά πρόσωπο που υπάρχει στούς αιώνες και καλεί τόν άνθρωπο να τον κάνει πρόσωπο»9. Ο ζωντανός Θεός προσφέρει ελπίδα και ζωή, αφού καταργείται ο θάνατος και ο άνθρωπος γίνεται πολίτης του Ουρανού.

ΤΡΙΤΟΝ. Κάποτε ο κόσμος γιόρταζε Χριστούγεννα. Αυτή η γιορτή δέχεται στις μέρες μας ασταμάτητα χτυπήματα. Δεν μιλάνε στή Δύση και σε πολλές πόλεις της Ευρώπης για τη Γέννηση του Χριστού, αλλά για την γέννηση του «Χ», δήθεν χάριν συντομογραφίας. Το πρόσωπο του Χριστού αντικαταστάθηκε από άλλα . . .

Μπορεί να στολίζουν δένδρα, μπορεί να υπάρχουν πλούσια φώτα, δεν υπάρχει όμως η φάτνη, δεν υπάρχει το άστρο, δεν υπάρχουν οι άγγελοι, οι ποιμένες και οι μάγοι, κυρίως όμως απουσιάζει το πρόσωπο του Χριστού και η Αειπάρθενος Θεοτόκος. Δεν μιλάνε, ακόμη, για Χριστούγεννα, για να μην προκαλέσουν και τους αλλοθρήσκους! Καθιερώνει η Δύση γιορτές και παγκόσμιες ημέρες για διάφορα θέματα, καθιερώσαμε κι εμείς στη δύστυχη πατρίδα μας γιορτές για τα δημιουργήματα του Θεού (μήλα, φασόλια, κρασί, μανιτάρια και άλλα) ξεχνώντας το Δημιουργό.

Αντί, ακόμη, να συμμετάσχουμε λατρευτικά στο Μυστήριο της επίγειας παρουσίας Του, δηλαδή στη Θεία Λειτουργία, αυτή τή μεγάλη μέρα, καθιερώθηκε προοδευτικά η συμμετοχή σε ολονύκτια γλέντια και πλούσια τραπέζια, ακόμη και η φυγή σε άλλους τόπους και σε άλλους λαούς, σαν να είμαστε πεινασμένοι και φυλακισμένοι.

Δεν μας συγκινεί η παρουσία του Χριστού.
Δεν επιθυμούμε το ουράνιο δώρο.
Δεν συμμετέχουμε στο Ποτήριο της Ζωής.
Γύρω μας, μέσα μας, η ανατριχίλα του θανάτου, η παρουσία του άγχους, της ανασφάλειας, της μοναξιάς, με ένα πλήθος ψυχοφαρμάκων.
Η ευθύνη βαραίνει όλους μας.

Και επειδή πρέπει να κάνει ο καθένας την αυτοκριτική του, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι βαραίνει και μας τους ποιμένες της Εκκλησίας. Δεν μιλήσαμε για την Παράδοσή μας, που είναι ο φωτισμός του Θεού. Δεν μεταφέραμε στο λαό μας πως, με τη μετάνοια και με τη συμμετοχή στη ζωή του Χριστού γινόμαστε κοινωνοί της δικής Του ζωής. Δεν είπαμε πως ο Θεός δεν βρίσκεται απλά κοντά μας, αλλά μέσα μας. Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής είναι χαρακτηριστικός στο σημείο αυτό: «Ο του Θεού Λόγου εφάπαξ κατά σάρκα γεννηθείς, αεί γεννάται θέλων κατά πνεύμα διά φιλανθρωπίαν τοις θέλουσι· και γίνεται βρέφος, εαυτόν εν εκείνοις διαπλάττων ταις αρεταίς· και τοσούτον φαινόμενος, όσον χωρείν επίσταται τον δεχόμενον»10.

Καιρός να ζήσουμε αληθινά Χριστούγεννα στον τόπο μας και με την Παράδοση του τόπου μας.

Στην οικογένειά μας με τους θησαυρούς της Παραδόσεως και της Ρωμηοσύνης μας.

Στην Εκκλησία μας και με αυτό το οποίο μας παρέδωσαν οι Άγιοί μας.

Στη Θεία Λειτουργία με τη ζωντανή παρουσία του Σαρκωθέντος, Σταυρωθέντος και Αναστάντος Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

«Προσκυνούμεν σου την Γέννα Χριστέ. Δείξον ημίν και τα Θεία σου Θεοφάνεια».

1. Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Λόγος ΛΔ΄ Εις την αγίαν του Χριστού γέννησιν, PG 63,821.
2. Του ιδίου, Εις τον Η΄ Ψαλμόν, α΄, PG 55,107.
3. Ἠσ. 9,6.
4. Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, Λόγος ΛΗ΄, Εἰς τά Θεοφάνια, εἴτουν Γενέθλια τοῦ Σωτῆρος, ιγ΄, PG 36,325C.
5. Ψαλμ. 117,24.
6. Ιαμβικές Καταβασίες Χριστουγέννων, Ωδή θ΄.
7. Αρχιμ. Ιεροθέου Βλάχου, νυν Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Ποιότητα ζωής, Αθήνα 1987, σελ. 68.
8. Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ένθ΄ ανωτ. PG 63,822.
9. Μητροπ. Ναυπάκου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου, ο.π. σελ. 69.
10. Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, Κεφάλαια διάφορα θεολογικά τε και οικονομικά. Και περί αρετής και κακίας, Εκατοντάς πρώτη, κεφ. η΄, PG 90,1181Β.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

ΕΣΥ ΤΙ ΔΩΡΟ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΧΡΙΣΤΟ;

Ο Άγιος Ιερώνυμος βρίσκεται στη Βηθλεέμ.

Τέσσερις αιώνες περίπου μετά τη γέννηση του Χριστού, μια νύχτα των Χριστουγέννων, ο Άγιος Ιερώνυμος έρχεται προσκυνητής στη Βηθλεέμ.

Λαχταράει να προσκυνήσει το μέρος όπου γεννήθηκε ο Χριστός.
Έρχεται στο σπήλαιο της γεννήσεως ταπεινά και προσεύχεται.

Ο ίδιος μιλάει αργότερα για τη θεϊκή εμπειρία που είχε. Άκουσε σε όραμα τη γλυκιά φωνή του Θείου Βρέφους να απευθύνεται σ΄ αυτόν και αναρρίγησε …

- Ιερώνυμε τι θα μου προσφέρεις σήμερα, την ημέρα της γεννήσεώς μου ;

- Ω θείο Βρέφος, το γνωρίζεις, για Σένα τα έχω εγκαταλείψει όλα . . . και την αυλή των Αρχιερέων, και τα μεγαλεία της Ρώμης, και τις ηδονές και τα πλούτη. . . Και αυτή την ώρα ο νους μου, όλη μου η καρδιά, οι σκέψεις μου και η ζωή μου ακόμη, τα πάντα ανήκουν σε Σένα ! Τι άλλο θα μπορούσα να σου δώσω; Δεν έχω τίποτε άλλο… σήμερα την ημέρα της γιορτής σου…

Ακούει τότε τη φωνή του Θείου Βρέφους να του λέει:

- Έχεις Ιερώνυμε, έχεις κάτι που το λησμονείς και θέλω σήμερα να το καταθέσεις στα πόδια μου.

- Τι είναι αυτό ουράνιε Βασιλιά, αγάπη της αγάπης μου και ψυχή της ζωής μου, έχω πράγματι άλλο τίποτε για να σου δώσω; Θα ήμουν τόσο ταλαίπωρος ώστε να φυλάξω κάτι για μένα! Πες μου γλυκύτατε Ιησού, τι ημπορώ να σου δώσω ακόμη;

… Και μετά από μια στιγμή σιγής άκουσε τη φωνή του παιδίου Ιησού, να του απαντά!

- Ιερώνυμε, δώσε μου… τις αμαρτίες σου!

- Τις αμαρτίες μου Αγιώτατε Θεέ; Τι να τις κάνεις τις αμαρτίες μου;

- Ιερώνυμε δώσε μου όλες τις αμαρτίες σου, για να τις συγχωρήσω όλες.

Και ο Άγιος Γέρων αναλύθηκε σε δάκρυα συγκίνησης, ευτυχίας και αγάπης και προσκύνησε το θείο Βρέφος.

 ΕΛΑ ΣΤΟ ΘΕΙΟ ΒΡΕΦΟΣ 

ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ!

 Κανείς δεν θα μπορέσει να καταλάβει το μυστήριο των Χριστουγέννων, αν δεν γίνει μικρό παιδί! 

Όχι στο μυαλό, αλλά στην καρδιά! Να γίνει μικρό παιδί και να πιστέψει απόλυτα πως σ’ αυτή τη γη, το μεγαλύτερο δώρο που του ζητάει ο Θεός, δεν είναι ούτε το χρυσάφι, ούτε το λιβάνι, ούτε και η σμύρνα, που του πήραν οι τρεις Μάγοι, αλλά αυτή η ταπεινή καρδιά, που να ξέρει να λέει πάντα «Συγγνώμη, Θεέ μου! Σε λατρεύω Θεέ Μου!» Με αυτές τις δύο λέξεις κατάφερε η γη να ανέβει στον ουρανό, γιατί αυτές οι δύο λέξεις «Σ’ αγαπώ, παιδί Μου, και σε σπλαχνίζομαι»,κατέβασαν τον Θεό στη γη.

 ...................

Τι πρέπει να κάνετε για να μπορέσετε να γιορτάσετε την γέννηση του Χριστού;   

Πρώτον, απλά να γίνετε παιδιά! 

Αφήστε το μυαλό σας με ό,τι ξέρετε, με όσες γνώσεις μάθατε και ελάτε στον μικρό Ιησού, όπως εκείνες οι μικρές ψυχές των τσοπαναραίων. Δεν ήξεραν γράμματα οι άνθρωποι. Αλλά είχαν καρδιά και πίστη. Εάν θελήσετε να φτάσετε σαν τα μικρά παιδιά, θα είστε πολύ τυχερές και πολύ ευλογημένες ψυχές! Τι ζήτησαν τα παιδιά; Να δουν τον μικρούλη Ιησού! Τι πεθύμησαν πολύ αυτά τα μικρά αθώα παιδιά; Να Τον κρατήσουν λίγο στην αγκαλιά τους. Τους Τον αρνήθηκε η Παναγιά; Όχι. 

Όποιος Τον ζητάει, Τον παίρνει!

(απόσπασμα από απομαγνητοφωνημένο κήρυγμα του π. Ελπιδίου Βαγιανάκη)

ΤΟ ΘΕΙΟ ΒΡΕΦΟΣ ΑΝΑΠΑΥΕΤΑΙ ΣΕ ΨΥΧΕΣ ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΓΑΛΗΝΗ!

 ΤΟ ΘΕΙΟ ΒΡΕΦΟΣ ΑΝΑΠΑΥΕΤΑΙ ΣΕ ΨΥΧΕΣ

ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΓΑΛΗΝΗ!

Το μικρό Βρέφος Ιησούς, δεν μπορεί να μπει σε καμιά ταραγμένη καρδιά, γιατί αναζητά μητρικές καρδιές που φροντίζουν πάντα να έχουν γαλήνη. 

~ Γαλήνη να σκορπάει η καρδιά τους... 

~ Γαλήνη να υπάρχει στους λογισμούς τους...
 

~ Γαλήνη να υπάρχει στο στόμα, 

γιατί μόνο η γαλήνη φέρνει την χαρά και την ευτυχία... 

 Ποιος δεν μπορεί να ξεκουραστεί σε μια καρδιά γαληνεμένη, που είναι γεμάτη από απλοϊκή αγάπη για τον καθένα; 

 Ποιος δεν θα μπορέσει να γαληνέψει σ’ έναν άνθρωπο, που οι λογισμοί του είναι γαληνεμένοι;

Το ίδιο μας ζητάει και το θείο Βρέφος για να ξεκουραστεί!

(απόσπασμα απομαγνητοφωνημένου κηρύγματος του π. Ελπιδίου Βαγιανάκη)

Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ!

 

Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ!


Λέει ο Ιησούς:
«ΑΓΑΠΗΣΤΕ ΜΕ ΣΑΝ ΒΡΕΦΟΣ, που ζητάει να μπει στου καθενός σας την ψυχή.

 Θέλω όπως Με αγάπησε η Μητέρα Μου Μαριάμ και ο θετός Μου πατέρας Ιωσήφ να 

Με αγαπήσετε κι εσείς. Θέλω όπως φώναζα εκείνους ''Μαμά! Μπαμπά!'', να φωνάζω κι εσάς.

 Αυτή θα είναι η πρώτη σας δύναμη, παιδιά Μου».


-Που να το φανταστεί αυτό κανείς, πως ο Θεός θα μπορούσε να φωνάξει μέσα από το στόμα 

του Γιού Του, του μικρού Ιησού, αυτές τις πιο γλυκές λέξεις, που υπάρχουν

 στη γη «Μαμά! Μπαμπά!»και να θέλει πάντα με ανοιχτές τις αγκάλες να τρέχει μέσα

 σε γλυκές αγκαλιές, που θα Τον κλείνουν στοργικά στην καρδιά τους και θα θελήσουν

 να Τον κάνουν Βασιλιά τους;
Αυτή είναι η πρώτη σας δύναμη.
Ελάτε λοιπόν στη Βηθλεέμ σαν μικρό παιδί, σαν μικρό τσοπανόπουλο, σαν μικρή 

τσοπάνισσα και πάρτε Τον στα χέρια και σφίξτε Τον τρυφερά στην αγκαλιά σας.
Αποκτήσετε ένα γλυκό Μωρό στην καρδιά σας, πέστε του τα πιο ωραία ερωτόλογά 

σας και τότε θα ακούσετε κι εσείς την πιο γλυκιά λέξη, όχι από άνθρωπο, αλλά από 

τον Θεό, που έγινε άνθρωπος: «Μαμά! Μπαμπά!».


(απόσπασμα από κήρυγμα του π. Ελπιδίου Βαγιανάκη, «Η ΠΕΝΤΑΚΤΙΝΗ ΔΥΝΑΜΗ

 ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ)